Μια στάλα βροχής, και ολίγη πραγματικότητα, επιφέρουν πανικό.
Η μόνη ωδή - βροχή στον τσίγκο της στέγης.
Τα υγρά χείλη της ανθρωπότητας στάζουν θεό,
και γεννούν τα θαλασσινά ταξίδια των πλοίων, που άργησαν να φανούν
Αργεί η φύση να σμίξει με παφλασμό, όταν οι σκέψεις - σειρήνες - μαγεύουν τ' αγριολούλουδα._
