Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

άλυτες υποθέσεις



Κλείστε

επιτέλους
αυτό
το παράθυρο
μπάζει
φωτιά
και
κρυώνω
Να μετρήσω
να προλάβω
να μετρήσω
τα δάχτυλά μου
Να κολλήσω
τα νύχια -
τις αιχμές
των ονείρων μου
Μετά την
απώλεια
της κραυγής μου
το φιλί να βρω
για να διατηρήσω
τις λέξεις ορθές
μέχρι τη δεύτερη
την παρουσία
και τότε
να σχεδιάσω
τον επίλογο δίχως
αυτοχειρία
μα
με αποκάλυψη
των κάλπικων
δακρύων σας
στη δήμευση
της ψυχής μου

Δήλιον πρόβλημα

ο εγκλεισμός
της θέλησης

Προμηθέα, μου είπα,
ν' αγρυπνάς

Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

κυμβαλισμοί

Σε διψώ

στο προαύλιο

των χρωμάτων σου

Εκεί

που το κόκκινο

συντρίβει

το κορμί της γυναίκας

σε παραίσθηση

σκιρτήματος

Mε τη νύχτα

των ματιών μου -

τυφλή στα περιδέραια

της σάρκας σου

για το αλάθητο

των ονείρων σου

και

το βλέμμα σου - πυξίδα

των βημάτων μου

πάνω

στ' ανατριχιάσματα

της κραυγής σου

Και

κάπου

καλπάζουν άλογα

στο έλεος

της τρικυμίας σου

Κι εκεί

στον καθρέφτη

του ουρανού

που ανιχνεύεις

τους βυθούς σου

και βρίσκεις

οπές

και βυθίζεσαι

κι άλλο

πες μου

στεγνώνουν

τα ρίγη στους βυθούς;

Κι η δίψα

που

εμένα τεμαχίζει

κοπάζει;

Ακούω

τον αντίλαλο

της ανάσας σου -

κυμβαλισμοί ονείρων

Βυθίζομαι

κι άλλο

και καλπάζω

με τ' άλογα

στους καπνούς σου

Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

λαθρομετανάστης εγώ



Στο εδώλιο
εγώ

Μια κλεψύδρα
στο κέντρο
των ορίων
κάνει
να σφαδάζουν
τα όνειρα λεπρών
κι αισθήσεων

Στο κέντρο
της Αθήνας όραμα
και
μεσημέρι

"Πού περπάτησε
ο διάβολος
την Αυγή;"
"Στο λυκαυγές
του νου
στις έρημες
στέγες"

Κι ο ήλιος
έγειρε αλλόφρων
και
μονάχος
Κι ανησύχησαν
οι κολασμένοι
που χρόνισα
στον κόλπο
της Ιστορίας
ιστορία να γράφω
για ΄μας
τους δυο που
κρύβουμε
στη σάρκα
μαργαρίτες

Ένα δόρυ
ζωγράφισα στον
κόλπο σου
αγρίμι
για
ν' αποκρούσεις το
θάνατο αν
χρειαστεί
Κι εγώ
θα σκίσω τον
Έρωτα
να τον μοιράσω
στους ανθρώπους
που έστρωσαν
πάχνη στις
πεθυμιές τους
για
ν' αναστήσουν
τη Γέννηση
και φώλιασαν
έντομα θανατηφόρα
κι οργισμένες
ματιές που
διαστρέβλωσαν
την αλήθεια
Έτσι
με συνέλαβαν
ως
ταραξία και
μ' εγκατέστησαν
εδώ
στο εδώλιο

Κρίμα που
δεν κατάλαβαν
ότι
ήμουν
εγώ από πάντα
ένας από
τους
λαθρομετανάστες
που
ταράζουν
τον ύπνο τους
στα
έδρανά των
που
στάζουν λάδια
όταν αυτοί
απονέμουν
κόλαση

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

έκλυση φωτός



Από μια τελεία
κρεμάστηκα
και
γκρεμίστηκαν
οι σιωπές μου
Διέρρευσαν
οι ορμές
γέμισε
άρωμα
ο κήπος
ο κρεμαστός στο
στήθος σου -
μπόρεσες
ν' ακούσεις
την
τρέλα μου
καθώς ο βοριάς
γλιστρούσε
στις οπές
του νου μου
και διοχέτευε
στις
ορμόνες μου
έκλυση φωτός

Ηρωική μου απόφαση
γι' ανάσταση
οριζόντων

Σάββατο 18 Απριλίου 2009

το τελευταίο χτύπημα



Αγροίκος είμαι

που παραπαίω σε δρόμους
καχύποπτους
Με άπειρα στη νιοστή
καρδιοχτύπια
άξεστα
πρωτόγονου θηρευτή
Κι εσύ
τελευταίος τον λίθον βαλέτω-
έτσι κι αλλιώς
η χαριστική βολή
είναι αυτή που διώχνει
για πάντα
Για πάντα
θυμάσαι -;-
που έστελνα
τους ήχους μου
κι εσύ έτρεμες
πάνω στην αδυναμία
των άκρων σου
Εγώ ήμουν ένα ατίθασο
παιδί
ένας Άσωτος Υιός
κι αυτό
γιατί πάντα ανταγωνιζόμουν
το θάνατο και
τη φωτιά
και
όλο μούσκευα
τρέχοντας πίσω από
κάποιο τρένο
να προλάβω
έναν έρωτα
αξέχαστο
ή, ένα όνειρο -
έρωτα ασύλληπτο
Και πάντα
μέσα στα βράδια
η μάνα
τα χαλινάρια
μου φορούσε
και με κρατούσε
στο περιθώριο των στίχων
Και
πάντα έμβρυο...
κι εκείνη
κοιλοπονά αιώνια...
Και πάντα
εγώ
να κλωτσάω
κάποιους τοίχους
Να σκαρφαλώνω σε φράχτες
ν' αντιστέκομαι
στη σιωπή
Και τα μεγέθη
όλα
μεγάλα για μένα
Πέτα, λοιπόν,
την πέτρα τη χαριστική
εδώ
στο αλλιώτικο μυαλό μου
και Άντε Γειά

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

η ερωμένη του βασιλιά



υπότιτλος...

...το τίμημα, είπες


Πού είναι οι πόλεις μου;


Δίχως στέμμα

τις ψάχνω
μέσα σε φλέβες αγριμιού
Τι κι αν
τότε
μ' έστεψαν βασιλιά;
Λαχανιάζω
για να δω
για να βρω
το απόλυτο τοπίο...
το κόκκινο μήλο -
το δαγκωμένο
απ' τα χείλη της φωτιάς
Στάζω αίμα
μουγκρίζω
και ψάχνω
στα τέσσερα
πεσμένος και
πιο ορθός
Δεν υπάρχει κάτι...
Ίσως
μονάχα χαμός
ή ,
βυθός
με αγιόκλημα της θαλάσσης
και σάρωμα μιας νύχτας
Έχουν σπαράξει
τα έγκατα των ονείρων
στα πόδια μου...
...Στα χέρια μου
το τίμημα
που ψιθύρισαν τα χείλη σου
κι ο χρησμός...
Είχα βογκήξει
μετρώντας
τ' αχνάρια της νυχτιάς,
τα βράδια
που στέναζε η άβυσσος
πάνω απ' την απώλεια
των πόλεών μου
Πρόστυχες λέξεις
σκάλισα
στα τείχη τα κυκλώπεια
κι εσύ, ιέρεια,
τις μέρεψες
μ' ένα σου βλέμμα
Και τότε μόνο
σου χάρισα
ένα τείχος σινικό
και
γνώριζες
ότι ο λυτρωμός πλησιάζει
αφού οι ανάσες μας
γέννησαν
πελάγη λυσσασμένα
κάτω απ' των άστρων το βάρος


Ναι,
δίχως στέμμα σε άγγιξα
απλός και διαλυμένος
γι' αυτό,
ο πιο τρανός
είμαι βασιλιάς...
Κι εσύ
η ερωμένη του
κι οι πόλεις μου

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

ακατάσχετη δίψα



Εξαπτέρυγα,
ποιητικής τεχνοτροπίας,
αναδύονται
από τις άπειρες υποδιαιρέσεις
δευτερολέπτων,
σε αποτύπωση κραυγής ερωτικής
σε ομίχλη θαλάσσης.
Κι εκεί που το λιοπύρι ριζώνει
στο χιτώνα των ματιών σου
Κι εκεί που τα όρια
ατέλευτα διαστέλλονται,
υποφέρω,
με ακατάσχετη δίψα,
γι’ Ανατολή
κι εκρηκτικές προεκτάσεις
του φιλιού σου
Σε τεμνόμενες ακτίνες
ευθείας ψυχής
Με προδιαγεγραμμένες περιφέρειες
ομόκεντρων κύκλων
γύρω από τον ομφαλό – πηγή
Διός πυρά.

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

πού είσαι;...

Σου έγραφα όλο το βράδυ Διάβαζες; Διάβασες ή, ήσουν εκεί;... Εγώ μέρα δεν είμαι μήτε νύχτα... Ούτε τώρα είμαι στο κενό... Πού, στ' αλήθεια είσαι εσύ; Εγώ πάλεψα ...πάλευα συνέχεια να ξεμαρκάρω το χνώτο σου τηλεπαθητικά, βέβαια, πάντα με έντονους ήχους Εσύ πάλεψες με το μεθύσι εκείνης της νύχτας; Εγώ φόρτωνα ενέργεια τρελού Εσύ, είδα σου λέω, ένιωθες... πλάτη κολλημένη στους ρυθμούς μου Φαινόταν ότι χόρευες... Εγώ ένιωθα ότι ήσουν εδώ Εδώ κι εδώ δηλαδή Η μπάρα αφρίζει αλκοόλ και...χλιμίντρισμα Άφριζε χτες Σήμερα, δίχως ψυχή - μια ανάμνηση είναι απ' αυτές τις δυνατές του...ονείρατος Και... γύρω κόκκινοι τοίχοι, δίχως τείχη, μόνο αγρύπνια πόθου Που και που θυμάσαι;... Θυμάμαι ίσκιους και επιθυμίες σε μονωμένο δωμάτιο ...έτσι, νόμισες ότι δεν υπήρξαν διαρροές... Όμως...γελιέσαι γιατί, εγώ κι οι άλλοι συρθήκαμε στη νύχτα μπουσουλώντας - κι εσύ, βέβαια, πρώτος αριθμός! Πολλές φορές σκέφτομαι... ...έχουνε φύλο οι αριθμοί ή, τους σκορπίζουν οι αύρες;... Εσύ τί λες; Τί βίωσες; Εγώ βιώνω... και ... βιώνω ένταση!... Δεν είμαι στη Γη... Δεν έχω τόπο να είμαι ...Μάλλον, είμαι χείμαρρος της φαντασίας ...κι αυτό... είναι τ' όνομά μου Σ' αρέσει; Τί καις; Κι αν καις... κόψε συνήθειες

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

δίχως ρολόι

Γλιστρώ στα σκοτεινά
Νύχτα,
με κόκκινες γλώσσες φωτιάς...
...Ακρωτηριασμένος επαίτης
απ' όλες τις μάχες των αιώνων
Σέρνομαι σε λαβυρίνθους
δίχως το μίτο του κοριτσιού
Τυφλός...Δίχως ρολόι
Ανένταχτος και νηστικός
παραβιάζω τα φαινόμενα.
Μ' αλίχνιστο νου
συνθλίβω τους αιώνες
για μια μονάχα Στιγμή -
αυτήν
της απόδρασης
στους ορίζοντες -
εκεί
που μπορώ να θωπεύω τα κύματα
κι ο μασκοφόρος θύτης ωχριά
και σπάει κι εκμηδενίζεται

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Ο Δραπέτης της Λίτσας Πατεράκη

«και θα τεμαχίζω τον καιρό μ’ένα δικό μου φωταγωγημένο καράβι»


Της Χαριτίνης - Φαίδρας Ξύδη


Από τότε που τελείωσα την ανάγνωση του Δραπέτη, ξυπνάω με κάτι ήχους παράξενους στο κεφάλι μου. Φωνές από ένα αόρατο κι εσωτερικό υποβολείο που φαίνεται πως εργάζεται και διανυκτερεύει ερήμην μου.
Ο Ορφέας-Δραπέτης έγινε το επίμονο και έντιμο «αδιέξοδό» μου.
Η συνείδησή μου κρίνει ότι υπάρχει σπουδαίος λόγος ν’ ανταποκριθώ σ’ αυτό.
Με κάματο πνεύματος, με αρωγή ψυχής για να του ανταποδώσω το αίσθημα που μου χάρισε και τη ενάργεια της προσοχής που του αξίζει.


Η φύση της θεματολογίας του Δραπέτη, άπτεται περισσότερο μιας διαχρονικής και λιγότερο μιας επίκαιρης συνδηλωτικής σημασίας. Ωστόσο την εμπεριέχει με μια έννοια που σπανίως δίνουμε στο «επίκαιρο». Δηλαδή την ουσία της εποχής.
Της κάθε εποχής. "Τα μέτρα και τα σταθμά ήταν λίγα και φτηνά στην εποχή που μεγάλωσα".

Επειδή λοιπόν φοβούμαι ότι η ανάλυση του Δραπέτη δεν θ’ αποκτήσει σημαίνουσα οντότητα αν δεν καταγραφεί με κάποιο τρόπο, οφείλω να τη μεταμορφώσω σε ορατή με μια ελεύθερη θέλω να πιστεύω διαύγεια, εξίσου και περιεκτική, ώστε να τεθούν εν κινήσει και να εξορύξουν τις πιο ανήσυχες αρτηρίες, τα πιο ζωντανά κύτταρα της θαυμάσιας αυτής γραφής και ν’ αντιδράσουμε. "Κι οι χειροπέδες στα χέρια σου?
"


Ο Δραπέτης, είναι το πιο ουσιαστικό, το πιο γνήσιο, ποιητικό αφήγημα που διάβασα εδώ και πολύ πολύ καιρό. Έτσι κρίνω - κατά κάποιο μυστηριώδη τρόπο- ως σχεδόν επιβεβλημένο ν’ αγγίξουμε με την πιο τρυφερή και όμορφη αφή μας, έστω και μέσα από διαφορετικούς δρόμους, οπτικές, προσεγγίσεις, φίλτρα, βιώματα, αποχρώσεις, κάποιες θολές «μοίρες»(με την απόλυτα πραγματική κι εύγλωττη έννοια του Πλάτωνα, δηλαδή μερίδια) ανθρώπων που οι αντιφάσεις ενδεχομένως της ζωής τους, οι παραδοξότητες, οι ανορθοδοξίες, τους έκαναν να πάρουν τον πιο οδυνηρό και τραχύ δρόμο της αυτογνωσίας. Το δρόμο της αλήθειας, της ευαισθησίας. Της ψυχής. Της Ανθρωπιάς. Ανεπίστρεπτο δρόμο. Γνωρίζοντας εξ’ αρχής το τίμημα. Διαρκής πάλη. Εσωτερικός διχασμός. Δριμύ ψύχος. Μοναχικότητα. "Όμως η ζωή σ’ ένα βούρκο κυλιέται ,ή φανερώνεται σαν σειρήνα στο δρόμο μας και μας μαγεύει. Και αν δεν μπορούμε να δεθούμε μόνοι στο κατάρτι του καραβιού μας, τη φτύνουμε από νωρίς και χανόμαστε, ή πέφτουμε στα δίχτυα της και τελειώνουμε άδοξα".

Από την άλλη, θ' ανατροφοδοτήσουμε το αισθητήριό μας, το πνεύμα και την ψυχή μας-πρέπει να θυμόμαστε πως είμαστε άνθρωποι-, και τα κριτήριά μας θ' αναφλεγούν για να εξάρουν τη σημασία του ολοκαυτώματος..."Και θα πρέπει να προλάβω να πολλαπλασιάσω την Άνοιξη των ματιών σου".

Χρειάζεται δύναμη κι εσωτερική ελευθερία και συνείδηση
Είμαστε και πνευματικά όντα εκτός από φυσικά..."Μ’ ένα ξέφρενο χορό οι σκιές, σκιά κι εγώ, θ’ ανταμώσουμε μπροστά στην πύλη του Άδη, τότε που ο σκύλος-φύλακας θα έχει πια γεράσει και με νωθρό βλέμμα θα ζητιανεύει ένα κόκαλο απ’ τον απάνω κόσμο".

Είναι ανώφελο να οχυρωνόμαστε πίσω από σιωπές, ψευδαισθήσεις και πλάνες που καταδεικνύουν συναισθηματικές αναπηρίες, ολιγωρίες, ωφελιμισμούς και επιπροσθέτως, μια μανιχαϊστική αντίληψη κάτω από τη σκέπη της οποίας, έχουμε αθωώσει και απενοχοποιήσει άπειρα κακώς κείμενα. Έτσι ξεχάσαμε τα περισσότερα ιδανικά μας. Έτσι εξαιρέσαμε από τη ζωή τις αξίες μας. "Τ’ άστρο του Βορά χάθηκε μέσα σε μια ρεαλιστική απάντηση".

Μπορούμε να μιλήσουμε δυνατά, μπορούμε να μην αποσιωπούμε, κανένας φόβος μας δεν αξίζει την απαξίωση τόσων και τόσων-αμήχανων προς το παρόν-αντιδράσεων και επαναστάσεων που πήγαν χαμένες γιατί αγνοούσαμε πώς να τις διαχειριστούμε ή τις αφήσαμε να παγώσουν και να πέσουν στο κενό.
Είναι απώλειες αυτές που δεν πρέπει να τις προσπερνάμε σφυρίζοντας ανέμελα, απαθείς και ασυγκίνητοι, μπροστά σε τόσα δράματα καθημερινά και ατέρμονα." Κι εγώ γράφω μέσα στην τρέλα μου και μιλώ για τη μικρή αδιαμφισβήτητα κόκκινη τελεία που υπάρχει στο στήθος του καθενός".

Στερεότυπα, στεγανά και ρατσισμός και αναλγησία κάποτε πρέπει να λήξουν...
Η αγάπη μόνο και μόνη μπορεί τα πάντα. Η αγάπη είναι η ανθρωπιά μας. "Κι η ψυχή, όταν νυχτώνει, ανοίγεται και ζευγαρώνει με τη λύτρωση".

Αυτό μου δίδαξε ο σπουδαίος Δραπέτης της Λίτσας Πατεράκη.


Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΦΑΙΔΡΑ!!!


ήχοι παρωδίας















Στο σουαρέ των κύκνων

κύκλων

περιοδικών - παροδικών

ήχων

μ'ένα βιολί κι ένα πιάνο

να σβήνει η μοναξιά ή

να μεγαλώνει κι άλλο

Εσύ χόρευε...Εγώ...φεύγω

Αδειάζω χθες

Αίμα κυλάω...


Αποτέλεσμα νύχτα
βενζίνη και πετρέλαιο

ποτίζω νήματα

να κάψω
να θυμηθώ

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Το άλλο κουτάκι



Αφιερωμένο στη Μαρίνα Γκάτσου


για το Μπάμπη της...


Μεταφορά ουρανού
σε χιονισμένο τοπίο
Εδώ, που χτες,
έτρεμε η βροχή
στη θέαση από ψηλά
του χώματος
Στην ιδέα και μόνο
της σμίξης
Μια χούφτα οστά
κράτησες
στην παλάμη σου
με τις χίλιες γραμμές,
με τις άπειρες αναμνήσεις
Μια χούφτα οστά,
το κορμί του
Κι ο ουρανός του;
Και το δικό του όνειρο;
Και το πέλαγος
των ματιών του;
Και τ' άστρα του;
Το μόνο βέβαιο...Τέφρα δεν είναι...
μήτε σιωπή
Κι αν το μυαλό σου χαθεί
στου απεσπερίτη τα κουνήματα...
Τότε, τι;
Ένα κουτάκι αίνιγμα
δίχως δεσμούς
σ' ένα χωριό
κάπου στο χάρτη
Κι εσύ...
να θέλεις να χάνεσαι γυμνή
μέσα σε καπνούς
μέσα σε ξενύχτια
μέσα στις χαρακιές μας
Κι αν;
Τότε...τι;
Μουγκρίζουν τα τρένα
όταν δραπετεύουν;

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

παραίσθηση
















Αρχίζεις.

γελάς.

δίνεσαι δονούμενη.

ψάχνεις.

επίκειται σεισμός.

παραίσθηση λες.

υστερόγραφο…

το μελάνι αδειάζει στο μυαλό σου…

καινούργιος γραφίτης στα χέρια σου.

Τυπώνεις προσταγές.

επιθυμίες ξανά.

πάντα ξανά.

διψάς.

σου λείπει η πνοή.

τη διψάς.

τη νοσταλγείς.

έρχεται.

φεύγει.

έρχεσαι.

εδώ που έρχεσαι…

που είσαι;…