Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Ο Δραπέτης της Λίτσας Πατεράκη

«και θα τεμαχίζω τον καιρό μ’ένα δικό μου φωταγωγημένο καράβι»


Της Χαριτίνης - Φαίδρας Ξύδη


Από τότε που τελείωσα την ανάγνωση του Δραπέτη, ξυπνάω με κάτι ήχους παράξενους στο κεφάλι μου. Φωνές από ένα αόρατο κι εσωτερικό υποβολείο που φαίνεται πως εργάζεται και διανυκτερεύει ερήμην μου.
Ο Ορφέας-Δραπέτης έγινε το επίμονο και έντιμο «αδιέξοδό» μου.
Η συνείδησή μου κρίνει ότι υπάρχει σπουδαίος λόγος ν’ ανταποκριθώ σ’ αυτό.
Με κάματο πνεύματος, με αρωγή ψυχής για να του ανταποδώσω το αίσθημα που μου χάρισε και τη ενάργεια της προσοχής που του αξίζει.


Η φύση της θεματολογίας του Δραπέτη, άπτεται περισσότερο μιας διαχρονικής και λιγότερο μιας επίκαιρης συνδηλωτικής σημασίας. Ωστόσο την εμπεριέχει με μια έννοια που σπανίως δίνουμε στο «επίκαιρο». Δηλαδή την ουσία της εποχής.
Της κάθε εποχής. "Τα μέτρα και τα σταθμά ήταν λίγα και φτηνά στην εποχή που μεγάλωσα".

Επειδή λοιπόν φοβούμαι ότι η ανάλυση του Δραπέτη δεν θ’ αποκτήσει σημαίνουσα οντότητα αν δεν καταγραφεί με κάποιο τρόπο, οφείλω να τη μεταμορφώσω σε ορατή με μια ελεύθερη θέλω να πιστεύω διαύγεια, εξίσου και περιεκτική, ώστε να τεθούν εν κινήσει και να εξορύξουν τις πιο ανήσυχες αρτηρίες, τα πιο ζωντανά κύτταρα της θαυμάσιας αυτής γραφής και ν’ αντιδράσουμε. "Κι οι χειροπέδες στα χέρια σου?
"


Ο Δραπέτης, είναι το πιο ουσιαστικό, το πιο γνήσιο, ποιητικό αφήγημα που διάβασα εδώ και πολύ πολύ καιρό. Έτσι κρίνω - κατά κάποιο μυστηριώδη τρόπο- ως σχεδόν επιβεβλημένο ν’ αγγίξουμε με την πιο τρυφερή και όμορφη αφή μας, έστω και μέσα από διαφορετικούς δρόμους, οπτικές, προσεγγίσεις, φίλτρα, βιώματα, αποχρώσεις, κάποιες θολές «μοίρες»(με την απόλυτα πραγματική κι εύγλωττη έννοια του Πλάτωνα, δηλαδή μερίδια) ανθρώπων που οι αντιφάσεις ενδεχομένως της ζωής τους, οι παραδοξότητες, οι ανορθοδοξίες, τους έκαναν να πάρουν τον πιο οδυνηρό και τραχύ δρόμο της αυτογνωσίας. Το δρόμο της αλήθειας, της ευαισθησίας. Της ψυχής. Της Ανθρωπιάς. Ανεπίστρεπτο δρόμο. Γνωρίζοντας εξ’ αρχής το τίμημα. Διαρκής πάλη. Εσωτερικός διχασμός. Δριμύ ψύχος. Μοναχικότητα. "Όμως η ζωή σ’ ένα βούρκο κυλιέται ,ή φανερώνεται σαν σειρήνα στο δρόμο μας και μας μαγεύει. Και αν δεν μπορούμε να δεθούμε μόνοι στο κατάρτι του καραβιού μας, τη φτύνουμε από νωρίς και χανόμαστε, ή πέφτουμε στα δίχτυα της και τελειώνουμε άδοξα".

Από την άλλη, θ' ανατροφοδοτήσουμε το αισθητήριό μας, το πνεύμα και την ψυχή μας-πρέπει να θυμόμαστε πως είμαστε άνθρωποι-, και τα κριτήριά μας θ' αναφλεγούν για να εξάρουν τη σημασία του ολοκαυτώματος..."Και θα πρέπει να προλάβω να πολλαπλασιάσω την Άνοιξη των ματιών σου".

Χρειάζεται δύναμη κι εσωτερική ελευθερία και συνείδηση
Είμαστε και πνευματικά όντα εκτός από φυσικά..."Μ’ ένα ξέφρενο χορό οι σκιές, σκιά κι εγώ, θ’ ανταμώσουμε μπροστά στην πύλη του Άδη, τότε που ο σκύλος-φύλακας θα έχει πια γεράσει και με νωθρό βλέμμα θα ζητιανεύει ένα κόκαλο απ’ τον απάνω κόσμο".

Είναι ανώφελο να οχυρωνόμαστε πίσω από σιωπές, ψευδαισθήσεις και πλάνες που καταδεικνύουν συναισθηματικές αναπηρίες, ολιγωρίες, ωφελιμισμούς και επιπροσθέτως, μια μανιχαϊστική αντίληψη κάτω από τη σκέπη της οποίας, έχουμε αθωώσει και απενοχοποιήσει άπειρα κακώς κείμενα. Έτσι ξεχάσαμε τα περισσότερα ιδανικά μας. Έτσι εξαιρέσαμε από τη ζωή τις αξίες μας. "Τ’ άστρο του Βορά χάθηκε μέσα σε μια ρεαλιστική απάντηση".

Μπορούμε να μιλήσουμε δυνατά, μπορούμε να μην αποσιωπούμε, κανένας φόβος μας δεν αξίζει την απαξίωση τόσων και τόσων-αμήχανων προς το παρόν-αντιδράσεων και επαναστάσεων που πήγαν χαμένες γιατί αγνοούσαμε πώς να τις διαχειριστούμε ή τις αφήσαμε να παγώσουν και να πέσουν στο κενό.
Είναι απώλειες αυτές που δεν πρέπει να τις προσπερνάμε σφυρίζοντας ανέμελα, απαθείς και ασυγκίνητοι, μπροστά σε τόσα δράματα καθημερινά και ατέρμονα." Κι εγώ γράφω μέσα στην τρέλα μου και μιλώ για τη μικρή αδιαμφισβήτητα κόκκινη τελεία που υπάρχει στο στήθος του καθενός".

Στερεότυπα, στεγανά και ρατσισμός και αναλγησία κάποτε πρέπει να λήξουν...
Η αγάπη μόνο και μόνη μπορεί τα πάντα. Η αγάπη είναι η ανθρωπιά μας. "Κι η ψυχή, όταν νυχτώνει, ανοίγεται και ζευγαρώνει με τη λύτρωση".

Αυτό μου δίδαξε ο σπουδαίος Δραπέτης της Λίτσας Πατεράκη.


Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΦΑΙΔΡΑ!!!