Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

ένα βράδυ στο Όνειρο



Στης παρακμής το όνειρο
διέξοδος το φιλί σου
Πυγμή αντίδρασης
στη δράση των άλλων

Μεθυσμένες σκιές
Ξεχασμένα χνώτα
Αδειάζω αλκοόλ
στην καρδιά μου,
στο πάτωμα,
στο στήθος σου

Πίνω Ιχώρ
με ήχους ανάκατο

Λατρεύω το σκοτάδι
και τον πάγκο
των ξεχασμένων παλμών

Διώκομαι εξ' αρχής
και πάλι, πάντα.

Αίσθηση ρίγους
Ανατριχιάζω
Ένας καημός το βλέμμα σου
κι η ανάσα που καταπίνω άπληστα
ένας καημός

Ο Μεγάλος Αδερφός
υπολογίζει στιγμιότυπα
κι αναλύει ροπές
περιφερόμενος στις ζωές μας

Κάπου,
αδειάζω το μυαλό μου και
προδίνομαι
στα πρώτα μετεφηβικά αγγίγματα

Γεμίζω το μυαλό
με μπύρα πράσινη
κι εκκωφαντικούς ήχους
από παράταιρες νότες

Σ' ένιωθα γύρω μου
Έπιανες τα ρίγη μου
τη θολή ματιά μου
την άβυσσό μου
Μέχρι και το νου μου
που έπαιρνες στα ταξίδια σου
ένιωθα

Με κράτησες
μην πέσω στα σπασμένα γυαλιά
Κόπηκα, όμως, τηλεπαθητικά
κι ήπιες απ' το αίμα μου

Κάποιος μου ΄κλεισε το μάτι
Πήρα θάρρος να ζωγραφίσω
τη Μαγεία στο διαχρονικό μου χαρτί
με μυρωδιά νόστου

Με πότισες ρακόμελο
κι ανθόγαλο
μη φύγω
και λησμονήσω την επιστροφή

Έτσι, αποθήκευσα τη στοργή σου
στα σπλάχνα μου

Σε μια μεθυσμένη μου στροφή
γονάτισα μπροστά σου
Ασπρόμαυρη σελίδα
μεταμεσονύκτιας τρέλας
Μέχρι που τα πάθη μου
γίναν δικά μας
Και φτερουγίσαμε σε φλογώδεις αγκαλιές

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

νυχτερινή καντάδα



Αιωρούμαι

ανάκατα μέλη
σε βρόχινο ουρανό

Πάνω από γνώσεις
τραντάζομαι
στο δέος του απείρου

Εξαπλώνομαι
στ' αμφιθέατρα των διαστολών
πεινασμένη

Κι αφήνομαι
στη μαγεία
των διαλέξεών σου

Μετά...
ένας αναστεναγμός
μ' έβρεξε υπέρτατο πάθος

Νυχτερινή καντάδα
στο κέντρο του κόσμου σου
Γίνομαι
μαθητικό τετράδιο
στα χέρια σου
εγώ

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ



«Ο δ ρ α π έ τ η ς»,

το Ποιητικό Αφήγημα της Λίτσας Πατεράκη,

Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος,

ορίστηκε να αποδράσει

απ’ τα κελιά των σελίδων του

σε ανορθόγραφο σκηνικό,

στις 8 του Απρίλη 2009,

κι όταν το ρολόι θα δείχνει 07:30 μετά το μεσημέρι,

στον πολυχώρο των εκδόσεων Άγκυρα
(Σόλωνος 124-Αθήνα).

Θα συνοδέψουν την απόδραση…

Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος
Η Ελένη Νανοπούλου
Η Μαρίνα Γκάτσου

Θα συνοδέψει με τις νότες και τους ήχους της ψυχής του
Ο Γιάννης Νανόπουλος

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

γελάω, μωρό μου...

Αφιερωμένο σε ΄σένα Μαρίνα!... Έχετε δει δυό τρελές να σεργιανούν στο διαδίκτυο;;; Να γελάς θέλω, ρε μαλάκα!... Γελάω, Μαρίνα Κοίτα πώς κλαίει η ψυχή μου... Άκου πως γελάει κλαίγοντας Να γελάς θέλω, ρε!!! Μαλάκα, γέλα! Γελάω Μαρίνα κλαίω στην ακροθαλασσιά Εκεί, μωρό μου, που σκάει ένα κύμα και δυό κι αμέτρητα κύματα που σκάνε σα χαμόγελο κάτω απ' τα σκέλια μιας πουτάνας Αφροδίτης που πλημμύρισαν με αίμα και στράγγιξε πάνω στα μυαλά μας Γελάω, Μαρίνα Κοίτα πως γελούν τα ματωμένα μυαλά μας Κοίτα, μαλάκα μου!...

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ



«Ο δ ρ α π έ τ η ς»
,

το Ποιητικό Αφήγημα

της Λίτσας Πατεράκη
,

Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος,

ορίστηκε να αποδράσει

απ’ τα κελιά των σελίδων του

σε ανορθόγραφο σκηνικό,

στις 8 του Απρίλη 2009,

κι όταν
το ρολόι θα δείχνει 07:30 μετά το μεσημέρι,

στον πολυχώρο των εκδόσεων Άγκυρα
(Σόλωνος 124-Αθήνα).

Θα συνοδέψουν την απόδραση…

Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος


Η Ελένη Νανοπούλου

Η Μαρίνα Γκάτσου


Θα συνοδέψει με τις νότες και τους ήχους της ψυχής του

Ο Γιάννης Νανόπουλος

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Ήχου σκιά

















Άκουσες την ανάσα μου•
άπειρα βαγόνια με τριγμούς
στο τρένο
προς το θόλο τ’ ουρανού
Πήρα να λιώνω
στην Ίριδα.
Δίχως ντροπή
να πεταρίζω με μαεστρία
στο μισοσκόταδο του σούρουπου
Η έκφρασή σου•
νύκτια κραυγή
Η έκφρασή μου•
στακάτο στη σονάτα του δειλινού
Και τώρα,
που σκίστηκε ο ουρανός,
πες πως ήμουν μια ήχου σκιά
και μάζευα τα δόντια μου
από μαθητικό πεντάγραμμο
Να θωρακίσω τ’ άστρα μας
και να τραπούμε
σε φυγή.Όχι δειλοί .
Να αποδράσουμε από πρόστυχα
προστάγματα.

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

λασπωμένη ζωή















ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ Σ" Ο, ΤΙ ΠΛΗΓΩΣΑ


(Τη ΦωτοΓραΦία δεν την έκλεψα)



Κάρφωσα τα χείλια μου

ανάμεσα

στους φωτεινούς σηματοδότες

Έσκισα και τα χρώματα

και τα οδόσημα

θέλω τώρα

να χαθώ

και να περπατήσω

σκουντουφλώντας τυφλή

Στα τέσσερα να περπατήσω

Βροχή να μυρίσω

Στον άλλο κόσμο

να χιμήξω ύαινα

Να σκίσω την αγχόνη

του ανέγνωρου

Να λασπωθώ

Να ξεστρατίσω!

Ποιος μίλησε

Για ένα καλό παιδί;

Φωνές του υπερπέραν…

Ίχνη ψιθύρων

Υποψία μάνας

Μάνα μου!!!

Έφυγα στο αλλοπρόσαλλο

της μέρας που

μ’ έδιωξε η μήτρα σου

Έφυγα… Κι άδειασα

Πέταξα τα μάτια μου

Σ’ αποβράσματα διπλώθηκα

Κυλίστηκα, χτυπήθηκα…

Χορδές τα νεύρα μου

Τις χάιδεψα, έκανα θρήνο

κι αντάρα συνέθεσα

Έκαψα

τη βιασμένη μου παραίσθηση

Κάτω

στη νύχτα,

ντουμάνι,

καπνοί και δάκρυα

Γυναίκες σε παραλλαγή ονείρου

σφάζουν στο γόνατο

τους βιασμούς τους

Μεθούν, παραπατούν

και χορεύουν αντρίκια

Βαριά τα πατήματα

Χτυπούν το διάολο

στο σταυρό

Λασπώνω και την ψυχή μου

καρφώνοντας στη μήτρα μου

την αντανάκλαση

της αθωότητάς μου

Γυαλί σπασμένο

κι αιμορραγώ…



Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Η Τρελή


Με λένε Τρελή

που μιλάω με τοίχους

κι αποκόμματα στίχων

περιεργάζομαι

Κοιμάμαι στα πεζοδρόμια

Με βρεγμένα χαρτόκουτα

σκεπάζω το κορμί μου -

πολύχρωμο το κορμί μου

που εξοστρακίστηκε

Αφήνω πάντα πίσω μου

κουρέλια,

βαθουλωμένα μάτια

και ροές

Κι οι πόρτες

κλείνουν μόνες τους

Κουρδίζουν λυγμούς

και μοιρολόγια

Σε θλίψεις φθινοπώρων

βαδίζω

μεσ’ στις αυλές -

ουλές του χρόνου -

και μαζεύω ξερά φύλλα

γι’ ανάμνηση

Περπατώ ξυπόλητη –

για να μην ταράζω τη φύση –

Με ταράζει πάντα

η σκισμένη ματιά

των ονείρων σας

Στις πόλεις με χλευάζουν,

με λένε Τρελή,

που αλιεύω

με το δείκτη

συνθήματα

Κι αποστηθίζω

βροντές κι αποφθέγματα

κρατώντας καρδιές

ξενιτεμένες

και με ορίζω

Της βροχής μια νύχτα

πάτησα το Φόβο

κι άφησα τη γλίτσα

να τρέξει με τα νερά

Με είπαν Μάγισσα

και με δικάζουν

Και καίγονται

στην καταδίκη μου

τ’ άγρια δάση μου

κι οι στέπες

και τα πέλαγα –

τα σπλάχνα μου

Με γράφουν Τρελή

οι κριτικοί

και μ’ αποσύρουν

Μ’ εκδίδουν

Με παζαρεύουν

σε διεθνείς πάγκους

και στ’ όνομά μου

ποντάρουν την ανία τους

Έχεις δει τρελή

να σεργιανάει τα βράδια;...

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Ερωμένη Απούσα

Ο ΤΙΤΛΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ

ΚΑΙ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΦΙΛΗ bloger

"ΨΙΧΑΛΑ" / psixala-vroxis.blogspot.com

Αφιερωμένο στον αδερφό της κι από ΄μένα

Στο Βασίλη

ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ...



Τα ναυάγιά μου
σκουριασμένα φιλιά
Γοργόνες περιπαίζουν
το θάνατό μου
Κι εκεί
ένας χείμαρρος
να λουφάζει στη θάλασσα
Κρεμασμένη, εγώ,
από ΄να φανάρι θλιμμένο στο δρόμο,
πιάνω μια άγκυρα - με προδίνει
Τρωκτικά αμφίβια
κάνουν λεωφόρους τις φλέβες μου...
...Ερωτεύονται με πάθος
τα πάθη μου
κι ιππεύουν την ανάσα μου

Θυμάμαι τη σκιά σου
καθώς έφευγες
Ποτέ δεν κατάφερνες
να σ' ακολουθεί
Σε κρατούσα
απ' την άκρη του αρώματός σου
Πάντα,
είχα για ΄μένα
το μετέπειτα
Έγινα εραστής των βράχων
κι ας υποσχέθηκα
να ΄μαι σελήνη μέσα στη θάλασσα
Αρμυρίστηκα απ' τα κύματα
και διαβρώθηκα
Πάνω στον κόσμο
αρμενίζουν φυματικά παιδιά
Στο βυθό κατευθύνονται οι αιώνες
Κι εσύ...φεύγεις ακόμη...

Το φανάρι σκουριάζει
Θα σε λέω Ερωμένη Απούσα...

Και ποιός είπε
ότι οι νεκροί δε θυμούνται;
Άδειο τοπίο, άγονο
μ' ένα βαγόνι θύμηση
να σαπίζει από ερημιά

Σε σκεφτόμουν
και σ' έκρυβα
στη φωλιά του Ονείρου μου
Και τώρα
που πέθανα...στο δώμα
της αιτίας του θανάτου μου

Εγώ
όμως
είμαι παρούσα
στη συνουσία της θάλασσας
με το χείμαρρο
Κι ας βλέπεις θύελλα
να σβήνει τα ίχνη μου...
Έχω κρατήσει
το σπινθήρα των βλεμμάτων σου
κάτω απ' τη μασχάλη μου...
Σαν εφημερίδα παμπάλαιων χρόνων
Και σε θυμάμαι...

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Περί Πολιτισμού ο Διάλογος

ΛΙΤΣΑ ΠΑΤΕΡΑΚΗ


Ο σαρκοφάγος πολιτισμός

μόνο ένα λυγμό μου άφησε
όλα τ' άλλα μου πήρε...
Θέλει τα πάντα να θραφεί
ακόμη και τα σπλάχνα μου!

Πού είστε παιδιά μου;
Όνειρά μου;
Φτερά μου, λέξεις μου
Πόθοι μου;...
Πού είστε ζωές μου;...Παιδιά μου;...

Σε ποιούς δρόμους βρωμερούς
σας ξέβρασε η μήτρα μου;...

Μόνο ο λυγμός μου έμεινε
και η ντροπή που είμαι
Για ΄σας που μέλλον δεν ετοίμασα
ατίμασα τα όνειρά σας

Καθισμένη σε πολυθρόνα κουνιστή
πιπίλαγα καραμέλες "πολιτισμού"
με πολύχρωμα περιτυλίγματα
κρυμένη πίσω απ' το δάχτυλό μου
αυνανιζόμουνα κοιτάζοντας τα σίριαλ
Δεν "άκουσα" τις καταιγίδες που πλησίαζαν
Κοιμόμουν τον αιώνιο

Μαστουρωμένη αλήτισα εγώ
Χειροκροτούσα βιασμούς
κάτω από μπαλκόνια
προεκλογικών συναθροίσεων
Κι εσείς σπλάχνα μου
χτυπούσατε
τα τοιχώματα του άχρηστου κορμιού μου
Κι εγώ εκεί...στο χειροκρότημα,
στις βλακώδεις υποσχέσεις,
στα ηλίθια σίριαλ,
στο βούρκο!...

Και τώρα
πώς να σας κανακέψω παιδιά μου!...
Πώς να σας πιάσω απ' τη αρχή;...
Ένας λυγμός που έμεινα...

*********

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Τα μπάσταρδα παιδιά σας φιμώσατε.

Τα νοθογενή παιδιά μιας ελευθέρων ηθών ζωής,
άρρωστης πουτάνας μάνας,
γόνοι ανενεργού και στείρου σπέρματος
λόγω της πνευματικής σας κρυψορχίας.
Μια ζωής
που τη σάρκα της ξεπούλησε
στις ανήλιες τρώγλες και καλντερίμια
για λίγα κυβικά εκατοστά δραστήρια σπερματοζωάρια.
Την ανέχεια και τη σιωπή αποδεχτήκατε
αντίτιμο για το ευτυχές με δικές σας μονάδες μέτρησης
και γεμάτο προσόδους μέλλον των παιδιών σας
που επιτήδειοι τυχοδιώκτες σας τάξαν.
Τα στόματα μας κλείσατε
μήπως και ξεστομίσουμε τα ανώριμα όνειρα μας.
Τα μάτια μας σφραγίσατε
μήπως τολμήσουν και δουν λιγάκι επέκεινα.
Την γεμάτη θράσος γλώσσα μας,
ναυτικό κόμπο δέσατε
για να ταιριάζει
με τον κόμπο της καλοδεμένης γραβάτας
των κλινηρών παχύσαρκων φωστήρων σας.
Κομψά σφιχτοδεμένη θηλιά στο λαιμό σας
οι γλώσσες μας.
Κλύσμα στο νεανικό μυαλό μου σκοπός σας έγινε,
κάθαρση της δήθεν βρωμερής νοητικής αντίληψης μου,
απόσταγμα ακαθαρσιών μιας σάπιας κοινωνίας,
χωρίς να έχετε αντιληφθεί τη μούχλα,
στο πέτο από το καμηλό και αλογότριχα σακάκι σας.
Μια κοινωνία σπιναλόγκα.
Επιπόλαια και ανώριμα
μου λέτε ονειρεύομαι
εσείς που ώριμα και συνετά μακελεύετε,
μισερεύετε, κατακρεουργείτε
και κιμαδιάζεται όνειρα,
ιδεολογίες, ηθικές
και ανθρωπιστικές αξίες.
Γονείς υποδείγματα,
με το στανιό δικαιούχοι γονικής μέριμνας,
γονείς πρότυπα
να μας επιβάλλουν
να ζήσουμε τα με απαραίτητη
γονική συναίνεση μύχια μας όνειρα.
Πρότυπα!
Να μας χρησιμοποιούν
υπέρεισμα στα υποτονικά τους όνειρα!
Το λαρύγγι να μας κόβουν
γιατί τα δικά τους όνειρα για τη βολή θυσίασαν.
Μεγάλοι και τρανοί
να μας αποκαλούν μικρούς ανώριμους και άωρους
αυτοί που μεστωμένοι, ωρίμασαν,
αυτοί που αποφάσισαν
να παραδώσουν τη ζωή τους στα χέρια άλλων
προς διαχείριση διότι λέει απόκαμαν.
Ένα ρίγος διαπερνά το μεδούλι μου
-όχι από σεβασμό
αυτόν καιρό τώρα δικαιωματικά χάσατε-
και να πίσω εδώ τον σβέρκο μου
πιάνει η παγερή ψυχή σας
και η ψυχρότητα των συναισθημάτων σας.
Ο τρόπος που ευτυχισμένοι αισθάνεστε!
Μονάχα δεν μου είπες
πόσο ευτυχισμένος είσαι!
Σε νούμερο είκοσι εννιά;
Πέντε κιλά; μήπως δώδεκα;
γύρω στα δύο μέτρα
ή μήπως
είναι πιο εύκολο να μου πεις
σε δολάρια και φράγκα!
Τόσο καιρό στην απομόνωση!
Δεν είμαι και καλά μέσα στα πράγματα.
Τελικά βγήκαν και καινούργιες μονάδες μέτρησης!
Τι σου είναι ο πολιτισμός…



Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

παρουσίαση του...μέλλοντος

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Κωνσταντίνος (Aenaos)


Tόσο καιρό στο σκοτάδι, στη υγρή

και ανήλια καλύβα που διάλεξε

μήπως και κρυφτεί από τους καταδότες.

Αβίζο χωρίς αποστολή κατάντησε

ανιχνευτικό σκάφος στον ωκεανό της απληστίας

που το σκαρί του θαλασσοφουρτούνα μουχλιάζει και τσακίζει

μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα.

Βλέφαρο έφτασε να στήνει

μπας και βγει να δει λίγο φώς.

Μπας και τη ψυχή του με μύρα αλείψει

Και τον φρέσκο αέρα νιώσει.

Απ΄ το σκοτάδι οι αμφιβληστροειδής του όμως καήκαν

απ' το σκοτάδι που με βία αγάπησε.

Πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός

γιατί τα χέρια του ζάρωσαν.

Τα μάτια του καήκαν, αλμπίνος κατάντησε

όμως ακόμη μπορεί νιώσει τους σπιούνους,

τους χαφιέδες που καρτερούν το συναίσθημα

να καταδώσουν σ' αυτούς που αρέσκονται να το καπηλεύουν.

Η θυσανωτή του ψυχή στολίδι,

να λαμποκοπά και να γυαλίζει

στο ημίφως που φώτισε το έρεβος και

που έκανε τη δύστυχη ψυχή του να αγαλλιάσει λίγο...

Ένα θεριό που λαχταρά το αργατινό να διαβεί αλώβητο

και την ανάλγητη νύχτα να ξεχάσει

με μόνη απαντοχή

στις πρώτες ακτίνες της νέας μέρας που ξημερώνει

τη ψυχή του να μουλιάσει...



Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Απόρθητα Κάστρα



(Η ΦωτοΓραΦία μου...)









Καχύποπτη νύχτα
ιδρώνει σ' έναν ήχο,
σε τοίχο
που σέρνονται φαντάσματα

Διαδρομές σε διαλόγους
αποδημούντων πυροβατών
που στοίχειωσαν
στο χρώμα του απείρου

Και μεταλλάσσεται η νύχτα
σε κραυγή φιλήδονη
εδώ που οι μέλισες
χτίζουν με κερί
απόρθητα κάστρα

Τους ήχους ποιητών
να προστατέψουν
από φτηνά στιχάκια
κράχτη της προστυχιάς

Διασπάται και το άπειρο
καθώς
η ψυχή αντιστέκεται
στη διαστροφή των στιχοπλόκων

Κι η νύχτα
φιλήδονα σταλάζει
στην υπέρτατη αίσθηση


Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009