Παρασκευή 12 Ιουλίου 2019

σπασμένα παιχνίδια


































δεν έχουν νόημα τα λόγια, ούτε η σιωπή, όταν χάνεις την πέτρα, κι ο ήχος της δεν σ' ακολουθεί. όταν χάνεις τη βροχή, απ' τα δάχτυλά σου, και τη βροντή των ουρανών όλες τις ώρες που στεγνώνουν τα μάτια σου. όλες τις ώρες, που σπάζει η γλώσσα σου κι ο φόβος, ο φόβος σου παλινδρομεί, πότε στο ναι και πότε στο όχι σου. στα παλιά τα παιχνίδια σου ο εγωιστής σαματάς σου για ένα μονάχα παιδικό μυστικό, πάνω απ' τους θάμνους και πέρα απ' τις θάλασσες στο νυχτωμένο κενό, δεν έχουν νόημα τα λόγια κι η σιωπή. παίζεις και χάνεις κερδίζοντας ένα φευγάτο λεπτό, μιας ώρας ανύπαρκτης. ..και σβήνουν τα ρολόγια μας σε δρόμους που δεν διάβηκαν σκυλιά, ούτ' ανεμώνες, ούτε φλόγιστρα αφών. χαμένη η μία ουσία, το ένα της φύσης πρωινό, μιας νύχτας που χάνεις τις σκιές και τα βότσαλα των επιστροφών με πάντα ανάδρομα τ' αμετανόητα τρένα μου. _