Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

Επιστροφή μου


































έμειναν λίγα. οι άκρες και λίγα. τα φλογερά παράφωνα της παρακμής κι η άκρη του ίχνους των ανθρώπων - εκείνων που κάθε στιγμή σκουπίζουν τη σκιά τους απ' τη σκέψη της μνήμης. 
κάθε τόσο περνούν κι οι απεργίες μαζί με τις αγάπες - εκείνες των υποσχέσεων - και προκαλείται συνωστισμός απ' την πτώση των άστρων. τι κι αν το φως τους ανακινεί εποχές σε τάφους -;- πέθανε άραγες κανείς -;- όλα στριφογυρίζουν ανεξάντλητα - άλλος στην καρέκλα του, άλλος στο μνήμα, άλλος στη θλίψη των δειλινών, άλλος στη χαρά των γεννήσεων. 
πέρασαν κι οι καιροί. μένουν οι καιροί με τα ξερόφυλλα, οι καιροί με τις θάλασσες, οι καιροί των καιρών. όλα -!- κι έμειναν λίγα. χόρτα πατημένα, αίμα στο λασπωμένο χώμα μας, η στάχτη των καμμένων, τα μυστικά μας, κι ένα υπόμνημα κύματος στις χάντρες των ματιών σου - οι άκρες μας στο τέλος των άκρων μας, με τα μέλη πυρετών και με φλέβες σπασμένες από την αγρύπνια του λίθου μας - να φυλάει κραυγή την ώρα που σπάει στο στήθος της θαλάττης και σπάει κι αυτή σε μύριες βροχές του οργασμού των φιδιών - στην αναρρίχηση της φωτιάς σαν αγιόκλημα στον τοίχο μας.
κι ό,τι έμεινε, έχει το πρόσωπό σου στις χούφτες μου, που κρατώ το γέλιο σου με το κλάμα μαζί και είναι ολάκερη η σύνδεση. σε καλώ..: "Επιστροφή μου.. -!-" και λάμπουν οι άκρες και λάμπουν και τα λίγα μας - φλογερά παράφωνα της παρακμής τους - κι επιστρέφουμε φωτιά μου.

Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

μυστικές θάλασσες































σε μια παράλληλη βροχή
ο ωκεανός μου θα είναι σύμπαν -
να ορίζω το "λείπει" με λύπη
που αρνήθηκε ο θεός μου 
την απραξία των γραμμάτων σου, παρά 
τα τόσα μηνύματά μου,
και την αδεξιότητα της θαλάσσης ν' αρνηθεί
τη βαρύτητα μιας καταιγίδας.
νυχτώνει πάντως,
κι αφού δικαιούμαι μια τελευταία πεθυμιά
εγκαταλείπω τις βαρύγδουπες λεκτικές εμμονές
για των λαθών τ' αφρίζοντα,
εγκαταλείπω και την όραση
για της αφής την ασέλγεια
να μου σκάει το κύμα όταν κοιμάσαι 
και στο "όχι" της θαλασσοταραχής.

Τετάρτη 3 Μαΐου 2017

λίθινη ενοχή































αμνιακός πανικός
να μην υπάρχεις
και να ΄σαι εδώ
στην λίθινη ενοχή
στο ανίατο σύνορο
πέρα απ' την οδό
και μέσα στην τροπή
με το χώμα των ήχων μου
στο φυλάκιο του ονείρου
και στο λαβωμένο απόψε
που τρεις μ' αρνήθηκα
με την τετρακτύν στο σταυρό μου
και με το μέτωπο να ρέει με
το αίμα μου που κάλπασε
στους επτά πύργους της κόλασης
όταν τα φίδια τυλίχτηκαν στα πόδια μου
και σφυρίζουν στην ομίχλη της όρασής μου -
να υπάρχεις
και να μην βρίσκεσαι
μέσα στους ρόλους σου
θεατής απόκρημνος
και άναυδος φονικός
από τις λεοντές των παθών μας.
μέσα στα καλοκαίρια των χειμώνων μας,
στην απομόνωσή μου,
να εμμένεις αμνιακός φοβικός
και να χτυπιέμαι
στα πέτρινα ουρλιαχτά
των γιγάντιων τοίχων
με τη σπηλιά των ληστών μου
κατάστηθα στον ελαιώνα μου.
μέσα στην προσευχή μου
αφέθηκα απ' τα μέλη μου
για να τολμήσω την αφή μου με άπνοια,
σαν πριν το πανάρχαιο λάθος μου
να φιλήσω την κραυγή
της πρώτης εταίρας των κόσμων
και να βαδίσω
με την πισώπλατη αμαρτία μου -
να πίνω τον λυγμό της
με τ' ακατέργαστα χείλη μου
της πρώτης ύλης της εποχής.
στην διαστολή της ζωής μου
το ταβάνι μου απόψε γέννησε καρφιά
κι όλα αρπάχτηκαν απ' τις φλέβες μου. ήταν
η ώρα που επιστρέφαμε στους χρόνους μας.
κι απόψε τρεις που μ' αρνήθηκα
γύρεψες να γεννηθείς -
αμνιακός πανικός -
κι ένας θεός πάγωσε
στις χορδές των φιλιών μου.