Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2020

Φοβάμαι

 

Φοβάμαι τους ανθρώπους, που τόσα χρόνια κάνουν πως δεν έχουν πάρει χαμπάρι, και μια ωραία πρωία - μεσούντος κάποιου μήνα - βγήκαν στο facebook με τσιρίδες κραυγάζοντας "θα πεθάνουμε από κορωνοϊό, ανεύθυνε".
Φοβάμαι τους ανθρώπους, που με μολυσμένο νου και ψυχή, πασχίζουν τώρα να μολύνουν τα δικά σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους, που σου πουλούσαν μούρη και καλλιτεχνία, μη τυχόν και τους ξεδιπλώσεις το άδειο τους, και τους βλέπεις τώρα να καταθέτουν δάκρυ και έγνοια.
Φοβάμαι τους ανθρώπους, που στήναν πάγκους στις αίθουσες του πολιτισμού και ξεπουλούσαν ακατάσχετα με χαμόγελα τιτάνιου ύφους και πνεύματος, για τη δόξα,
και τώρα ξαναπουλάνε, όταν τους πιάνει το μεράκι του ξεπουλήματος και έχουν "απόψεις" και σουξέ.
Φοβάμαι τους ανθρώπους, που πετούσαν λάσπη στην αυθεντικότητά σου και την αθωότητα, και τώρα σε λοιδορούν, γιατί, λέει, δεν συμμερίζεσαι τα δικαιώματά τους και τη "δημοκρατία" τους.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Αυτό το χρόνο, φοβήθηκα ακόμη περισσότερο._ (παραλλαγή του ποιήματος "Φοβάμαι" του Μανώλη Αναγνωστάκη / προσαρμοσμένο "στα έργα και στις ημέρες μου" - Ευαγγελία Πατεράκη)