τόση σάρκα, παλλόμενη, κρυμμένη στο μυαλό μου, κι ούτε ένα πλοίο στο χάος του κορμιού / εκτός από το σφύριγμα της έρπουσας καρδιάς μας, που κάποτε υπήρξες στην ψυχή μου, κι εγώ σπασμένος οίστρος - στο χάραγμα των άδικων χειλιών σου - μολυβένιος ανάπηρος στο φλόγιστρο της χλιδής σου. σ' έναν ξεκούρδιστο χειμώνα, οι χθεσινοί σφυγμοί στηρίζουν σταυρό στο ιπτάμενο περιβόλι που χιόνισε το ανεύθυνο των πειρατικών σου, και όμως, ιερουργώ / με τα νύχια να σκάβουν τη νύχτα χάρτινα καρναβάλια - καμμένη σάρκα που άδειασε θρήνο γιορτών /._
