Καμιά φορά οι καρποί μου γυρεύουν τις παλάμες τους - μόνο ομπρέλες σπασμένες με κρύα μυστικά. Μια τέτοια νύχτα, λιώνουν τα δάχτυλα στη φωτιά που αναμασάει παραμύθια πως κάποτε υπήρχαν ξωτικά. ..κι οι δαίμονες σκίζουν τα χείλη μου. Ακούς που καίγονται κι οι αιώνες -;- δεν υπήρξαν ποτέ μες στη ζωή αιώνες.. -!- όλα στριμώχνονται σε μια τελεία αιμάτινη και πνίγονται πριν να καλπάσει η γιορτή. ό,τι μένει, σαν ανάμνηση, ξεφτιλίζει τ' αποσιωπητικά παγίδα ονείρου. Ακούς που καίγονται τα δάχτυλα -;-
