Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

βράδυ στον παράδεισο



η προστασία των καταναλωτών καταναλώθηκε, σε μια ανάπηρη
στιγμιαία πορεία, ενός κομματιασμένου κοπαδιού αποκομμάτων.
έμειναν οι λέξεις. τόσο πολύ, που τα γράμματα κατέληξαν σε
ασυμφωνία χαρακτήρων. άλλη μια βόλτα: Ομόνοια - Διχόνοια - τερματικός, σύνταγμα
παραπληγικών ιδανικών.
κι εκείνο που κράτησε το λάβαρο: ο τηλεπωλητής της υγείας -
σα σοκολάτα σε περίοδο καύσωνα.
την επόμενη φορά, που θα μου προσάψεις επώνυμο σκέψου:
βλάπτω μανιακά εμπόδια ακμής. η εφηβεία λαμβάνει τέλος. κι οι τίτλοι ειδήσεων αμεταγλώττιστοι,
θα καθαιρέσουν το σενάριο εγωιστικών σου εκδηλώσεων, όπως σε μια ταινία τρόμου,
βράδυ, στον παράδεισο. λίγο πριν καεί.

Προμηθεύς Πυρφόρος

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!

και να μου θυμηθείς:

θα ΄ρθει μια μέρα, που θα σκλαβωθούμε πιότερο, γιατί θα μοιράσουν πέντε καρβέλια στ' αδειανά στομάχια,
γιατί θα πέσουνε τα κάγκελα απ' τις βουλές στα κεφάλια μας,
και ΄μεις χορτασμένοι θα γουργουρίσουμε ξανά στον ύπνο του δικαίου.

το χάος των μυαλών μας και τα γέλια της ψυχής ποιος θα χαράξει;
πάλι κάποιους τρελούς θα νογάς, στη φρόνιμη μιζέρια σου.

____ έτσι λάτρεψα την τρέλα ____

*ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ!*

Καλή Λευτεριά!



Προμηθεύς Πυρφόρος

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

πήρα το δρόμο του φονιά




ΕΙΔΗΣΕΙΣ:

το τρομοκρατικό χτύπημα επετεύχθη απόκριες εποχών:
η τρομοκρατική εξουσία μας ντύθηκε δημοκρατία και
καταδικάζει.
δίποδα εξαντλούνται σε τέχνη λόγου αναίμακτα.
οι όχλοι παραμένουν στις θέσεις τους,
κι οι εκκλησίες σπέρνουν λατρείες ανηλεώς.

εν έτη καρναβαλιού, το Πάσχα ντύθηκε Αίμα
και το Πέρασμα Φονιάς.

Τέλος Ειδήσεων. _

Προμηθεύς Πυρφόρος

το τραγούδι αφιερωμένο στους Εραστές του Λόγου, που δεν καρναβαλίστηκαν σε επαγγελματίες, και σήκωσαν το Φονιά στους ώμους τους

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

εν τρικυμία βροχή



Ευέλικτα μεταγωγικά
κι η σελήνη καπνίζει
μια αρχαία στιγμή ελκήθρων -
παρέλκυση θανάτου
σε κώμα ειδήσεων
με παρερμηνείες εποχών
για τα σχιζοφρενικά κρανία
ενόψει δημοσκοπήσεων
με ενδοφλέβιες για οίκτο
Τρυγώ το απορημένο αμπέλι
με τους τάφους προγόνων
και τα εμπλεκόμενα μιάσματα
σαν εφιάλτες πάντα
που εκκολάπτονται
στα παρεκκλήσια των δεήσεων
μη και χαθεί ο νόστος
μη και χαθεί η γενιά
κι ας έσβησεν η πόλις
Αγιάτρευτοι δρομίσκοι
υποχωρούν
πάνω απ’ τα κύματα
και πίσω απ’ τ’ αχτένιστα μυαλά
Και πώς να κοιμηθώ
πάνω σε χωράφι από ρήγματα
όταν το νωθρό φεγγάρι
ασκήτεψε
και πέρασε στ’ αζήτητα
έστω και με φεγγερή επιφάνεια
κουρδισμένων βιβλίων
να σέρνουν παλμό
στον όχλο που αφρίζει -;-
Όταν με ανήγγειλαν στη σταύρωση
ήμουν παρών
μ’ ένα πιόμα αμαρτία
και μια κηδεία θνητή
με γεννητικά ερωτευμένα
Απασφάλισα το αμπάρι
και χύθηκα καιόμενος
φαντάρος εν τρικυμία
στα παλιά αποκόμματα
πολεμικών ανταποκρίσεων
Τη μέρα της κρίσης
η απόκριση έλαβε τέλος.
Πάνω στα ντουβάρια λέω
να κυλιστώ με φλέγμα βροχής
Ύστερα,
θα φωνάξω απών στην ανάσταση
Μην απορείς
πώς βούλιαξεν ο χρόνος
τότες που κάπνισε η σελήνη
ολόκληρο το μεταγωγικό
αφού ακόμη μου μαγειρεύεις
σε τάφο εξόριστο. _

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

Captain Black




















Μην κοιτάς -!-
ξώφθαλμα κατεστημένος πανικός.
Οίκος αντίλαλος
σποραδικώς μήλα ανώριμα.
Στα κράσπεδα του προσώπου,
ελεγκτής της τροχιάς μου ανεκπαίδευτος.
Μανιακός ενικός,
σε οξειδώσεις βαγονιών,
και πώς να πάρουν κλίση τα βραβεία -;-
Επιρρεπής στις μοναχικές νύχτες
των τελευταίων στενών
με πίπα στο στόμα
κι εγώ φουγάρο – captain black,
για αναπαραγωγή του εστιατορίου,
έξω στο κύμα, σα να ΄ναι γιορτή.
Ακόμη και το λιμάνι
κρατά πάντα ευθεία:
το τελωνείο λειτουργεί ανελλιπώς,
κι εγώ ανεξέλεγκτα ειδικεύομαι
στις καταδόσεις,
αφαιρώντας ελαχιστότατες ντίβες
σαν ανοργασμικές ερωμένες.
Πήρε να βραδιάζει.
Το μαύρο εκλιπαρεί να πέσει το φεγγάρι,
μέχρι το πρωί.

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

πακεταρισμένες μουτσούνες




Τυχοδιωκτικές βιτρίνες
μουτσούνες ξελογιασμένες αρρώστια
περιβόλια ξεφτισμένα οχετό
με κοτρόνες ξασμένες για άβυσσο -
περπάτημα φιλικό
στο θανατικό των ρημάτων
με φωλιές ξεκούρδιστες
σε μηνύματα παρεκτροπών
λες κι εραστές γινήκανε
στο εφεξής μιας κρεμάλας
και στο εκτός των επί των αυτών
που συντηρούν ρεμάλια και μόνο
που εσύ δεν μπόρεσες να γλείψεις
μιας και με γράσο περαστήκανε
να μοιάζουν μηχανικά
να σου θυμίζουν τα γρανάζια σου
που κρεμάστηκαν σα σάλια
στα ομιχλώδη κάτοπτρα
των εξαιρετικών διαστροφών σου.
υπηρέτης είμαι
για να στέκομαι γενναίος
με γυρισμένη πλάτη
στο καρφωμένο χαμόγελό σου.
άντε και σιχτίρι
κομματιασμένες προβολές
με μυρωδιά πουτάνας ψυχής
στο μικρόφωνο
των τελάρων σας -!-
ούτε ανάμνηση
ούτε το βραβείο σας
ούτε τον έπαινο γουστάρω
τίποτα. μόνο τίποτα δες με -!-

παρακαμπτήριος οδός

"για πες μου... πώς να χωρέσει η μοναξιά ολόκληρη μέσα σε μια λέξη..."
Σοφία Βεκράκου Φωτοπούλου

**
"με μια τουφεκιά στον κρόταφο..
την ώρα που λυγίζουν οι ήλιοι
σε ξεχασμένα κουφάρια, στερνών βροχών.
η μοναξιά σκαλώνει στην πεθυμιά που λάκισε στο φόβο του βλέμματός της,
γιατί το βύθισμά μου ούρλιαζε πολύ όλη τη νύχτα,
σα σκυλί που ξεψυχούσε άδειο, σ' ένα μπαλκόνι, φυγή λαβωμένη

______έτσι μόνο λέω χωρά - τρεκλίζοντας τα γιασεμιά, στο
παραλήρημα του μαύρου της διπλανής μου θέσης, μες στο μετρό ή στο βαγόνι του
τέλους, άνευ επιστροφής. _________"

παρακαμπτήριος οδός σαράβαλης ζωής.
μίλα ποιητή μετά για φεγγάρια, κι ονείρατα..
Προμηθεύς Πυρφόρος

κι εγω που δεν ειμαι ποιητής ξοδεύτηκα σκοτώνοντας φεγγάρια κι αλυχτούσε ο θάνατος επάνω στο κορμί μου κεινη την ώρα την τρελή που γεύτηκα τον πόνο για πεθυμιές που πνιγηκαν μέσα σε μια λέξη κι οι ήλιοι όλοι με λεηλάτησαν σε μία συνουσία με το όνειρο...εγω σχιζω τις σάρκες μου εγω με θανατώνω μην και ξανά δω ποιητη που ανίερα κλέβοντας ψυχή απο μια λέξη κομπάσει πως τον πόνεσε χαμόγελο θλιμένο...θα του φωνάζω ΜΗ κι εκεινος δε θ ακούει μον θα περιγελα το ασαρκό μου σώμα..................Σοφία Βεκράκου Φωτοπούλου

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

είσαι..


















το Μιλάνο της κάθε σκάλας
εξαρτάται απ' τη γόβα που την ανεβαίνει.
κι αυτό είναι καπιταλισμός.
προτιμώ / αντιρρησίας συνείδησης γαρ /
ξυπόλυτα να κάνω τσουλήθρα στην κουπαστή.