Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

" γελάω, μωρό μου..." (στης καρδιάς μου, τη Μαρίνα τη Γκάτσου)


























Αφιερωμένο σε ΄Σένα Μαρίνα, που έφυγες..κι εγώ δεν έμαθα..κι εκεί δεν ήμουν στο σταθμό να σ' αποχαιρετήσω...

...ήρθα αργά...;

"Να γελάς θέλω, ρε μαλάκα!..."
Γελάω, Μαρίνα
Κοίτα πώς κλαίει η ψυχή μου...
Άκου πως γελάει κλαίγοντας
Να γελάς θέλω, ρε!!!
Μαλάκα, γέλα!
Γελάω Μαρίνα
κλαίω στην ακροθαλασσιά
Εκεί, μωρό μου,
που σκάει ένα κύμα
και δυό
κι αμέτρητα κύματα
που σκάνε σα χαμόγελο
κάτω απ' τα σκέλια
μιας πουτάνας Αφροδίτης
που πλημμύρισαν με αίμα
και στράγγιξε
πάνω στα μυαλά μας
Γελάω, Μαρίνα
Κοίτα πως γελούν
τα ματωμένα μυαλά μας
και πονάω ρε, μαλάκα!
..εγώ - Η Φωτιά Σου, κι ο Αγέρας Σου  - θυμάσαι που μ' έλεγες.. - ; -

Προμηθεύς Πυρφόρος κι Ευαγγελία Πατεράκη - που οι στιγμές με προσπέρασαν..

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Τα χρέη των ζωών μου






















Κάποτε
Θα γεννηθώ.
Δε θα το καταλάβεις
Γιατί θα στάξω
Σα χειμωνιά
Στους κροτάφους
Των λεπτών
Και πάσαι αι γενεαί
Σα μοίρες
Θα ΄ρθούν
Να μου ζητήσουν
Τα δανεικά τους –
Κάτι δεκανίκια
Ένα σπίρτο καμμένο –
Ανάμνηση ανάστασης –
Και δυο τάλιρα
Για την μέχρι τώρα αρωγή των –
Πριν τον … εκσυγχρονισμό
Που πέταξαν στους ανθρώπους
Θα θελήσω να τους επιστρέψω
Τις παγκόσμιες γιορτές –
Αλλιώς έξω
Και μέσα αλλιώς –
Τι να τις κάνει ένα νεογέννητο -;-
Δε θα τις παίρνουν
Το γνωρίζω –
Γκόμενες πολυτελείας
Με ξένες γλώσσες και
Επεμβάσεις πλαστικές -
Πρέπει να λάβω τα
Μέτρα μου γι’ αυτό..
Στο τέλος
Θα περισσέψουν τα
Πόδια μου
Θα βουλιάζουν πάντα
Και θα μειώνεται το ανάστημα –
Να μάθω να βαδίζω
Με τα χέρια -
Το βιολί μου θα
Συγχρονιστεί με
Το χώμα επιτέλους
Κάποτε, θα
Γεννηθώ ξανά
Θα είναι η
Μέρα που
Η βροχή θα τρέμει
Απ’ την υγρασία των
Αισθήσεών της
Κι εγώ θα πρέπει ν’
Ακροβατήσω
Στο Άλφα
Τοποθετώντας το
Μπροστά απ’ όλες
Τις εξουσίες
Και τις αρχές
Των λαβωμένων εαυτών μου
Πάσαι αι γενεαί
Θα φύγουν αδιάβαστες
Από το συναξάρι
Των ζωών μου
Τόσα που μου πρόσφεραν
Χίλια θα πάρουν
Χρόνια στην εντατική
του νοσοκομείου
έμαθα καλά τους
νόμους του εκσυγχρονισμού..
Τότε θα με δω
Στο πριν
συννεφιασμένο
Να προσπαθώ το μέσα
Έξω να φέρω –
Έξω να είμαι στα παραπήγματα
Και να ψάχνω με δίψα για
Οβολούς
Που δε μ’ άφησαν να ταξιδέψω
Πριν τους επιστρέψω
Τους δανεικούς που γύρεψα
Για μια αγάπη να ΄χω..
Και τότε
Θα πρέπει να καταδώσω
Τις παραισθήσεις μου
Μάλλον και
Να πυροβολήσω
Γιατί…
Έξω αλλιώς
Και μέσα…άλλα
Μετά απ’ αυτά
Θα φύγω
Και δε θα γεννηθώ ποτέ ξανά
Και πάσαι αι γενεαί
Δε θα προσμένουν τίποτα
Από μένα
άλλο..

(επειδή, απόψε, θυμήθηκα τη μοναχική μου πορεία αντίστασης στο κατεστημένο των γελοίων παγκόσμιων γιορτών - σαν άρτο και θεάματα που μας ..πέταξαν οι ..άρχοντες που μας δολοφονούν, και πόσο κορόιδα πιάνονται οι συνάνθρωποί μας και..γιορτάζουν με δίχως νου)


Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

τα δώρα












Την ώρα που ξεμύτισαν
τα δάχτυλα στις παλάμες μου
χαρακτηρίστηκα Αγύριστος,
με διάγνωση ολοταχώς
στην απόπειρα των δολοφόνων μου
Η περισπωμένη γλώσσα σου
στο διαμελισμό του κρανίου μου
μου δώρισε την αλησμοσύνη του νου
και το μυαλό μου έγινε ράγες και
παράθυρο
Στις άγριες ομίχλες
επιμένω νεκρός -
έτσι μπορώ να οδεύω  συνεχώς
Στα λεπτά της πλημμύρας
διασπώμαι σε νεύμα
και δάκρυ,
σαν άκρη που δε βρέθηκε
από κανέναν καιρό
Κι όταν ο Δάσκαλος
μου δώρισε τον κήπο
βουτηγμένο σε εύφλεκτο υλικό -
βενζίνη και οινόπνευμα -
κράτησα το κρασί και το γκάζι
χαρίζοντάς σου τ' αμπέλι
απ' τον κοιτώνα τον προσφυγικό
της Σμύρνης που καιγότανε
Την εποχή εκείνη,
τότε που σ' αγάπησα,
ο περίπτερος εαυτός μου
ήταν χρόνια σφαγιασμένος
από δόγματα και δοξασίες,
κι έτσι η κλίνη, τα σκεπάσματα
και το περίβλημα των βοηθειών
με απέβαλε εν θερμώ.
Κι έχει ένα κρύο γύρω στον κόσμο..!
Σφίξε το παράθυρο
μην παγώσεις.. -!-