(φωτογραφία: deviantart)
Όταν οι ποιητές στριμώχτηκανστην άκρη του κόσμου -να δουλεύουν καλύτερατο μελάνι τ' ουρανού -μπόρεσα να κρατήσω το διάβολοαπ' την άκρη του μυαλού τουΤον κρέμασα σημαίαστο δείχτη μουκι άρχισα να κατεβαίνωστην καρδιά της φωτιάς -εκείπου το φεγγάρι μονολογεί με το υπόλοιπο του χρόνου μουΡήμαξα το μετέωρό μου βήμαμε το μετέωρο της ύπαρξής μουπάνω στο γαλάζιο σου βλέμμα ουρανέκαιτίναξα την ανάσα μουαπ' τη σκόνη των δρόμων που σεργιάνισεη φαντασία μουΦίλησατις σπασμένες φωνές των διαβατάρικων -ασπασμός τελευταίος -κάτι να πάρω απ' τη μυρωδιά της ζωής ακόμηκαι βάφτισα το βλέμμα μου γεράκιμε τ' ακριβό νερό των πηγών σουΓεράκι πηγαίνω τώραπιο πάνωκι όλο και πιο κάτω γι' αυτόεκείπου σπάνε τα κύματακαι τα κρανία ζητούν κορμίνα δέσουν με το ποίημαΌμωςη ζωή κυκλοφορείστα σκοτεινά υπόγειαμε τα μονωμένα ντουβάρια- να μη ξεφύγει το δάκρυκαι με δεις πάλι μικρό
...Κι ας μου ΄ταξες βροχές
ν' αστράφτει ο ουρανός
μέσα στη νύχτα

(φωτογραφία: deviantart)
Κάπου άφησες την καρδιά σου -σ' ένα γέρικο πάγκο
δίχως ελπίδα
ή
σ' ένα κατάστρωμα
δίχως καημό
Κι εγώ
άργησα να δω
ήάργησα γενικώς
κι άφησα να σεργιανώ
με μια σανίδα θάνατο
ένα χαμένο χαμόγελο
σ' ένα πλοίο υποθετικό
Πού είναι η καρίνα-;-
Πού σταμάτησαν οι χτύποι-;-
Πώς στίφτηκε έτσι η ζωή-;-
Πού πηγαίνω-;-
Ονειρεύτηκα μόνο
ότι είχα φιλί
κι εσύ
τύφλωνες το δειλινό -σκιά σε σανίδιανυχτερινού καταστρώματοςκαι πες μουπώς με άδειασες
από αφιερώσεις-;-

(φωτογραφία: deviantart)
Λύσε μουτους κάβους όλουςκαι άδραξέ μεΣτο γαλανό σουπεπρωμένοπερπάτησέ μεΝα χαράξουντ' αλμυρά νερά σουτο γερό σκαρί μουΝα τρίξουντα κατάρτια μουόλες τις νύχτες
Τώραπου θάμπωσαντα ταξίδιακι οι οδοιπόροιπαραβάτες ονομάστηκανεμένα άσε μενα γίνωο οδοιπόρος Αφού πάντααντίθετα περπάταγαστων άστρων την πορείαλύσε μου τα φιλιά
Καίω συρμούς
στα αετώματα του κόσμου
Φωτοβολώ
διεκδικώντας ένα σύννεφο
-αναμονής εκτάσεις
Πυρπολώ
με δαυλό αναμμένο
-βρόχινη φωτιά
Αδειάζω
και επιστρατεύω
φλόγες κοσμικές
και δρασκελώ
περβόλια
κι αντιδράσεις τρόμου
Βάζω φωτιά
στις αυλές σου όλες
διασχίζω βουνά
και φαράγγια άγρια
στο πιο άγριο φτάνω
Σου καρφώνω
πυρσό αναμμένο
με τρέλας δίνη
από δίψα χάους
και λέξεις ανείπωτες
Κεντώ
αιμάτινα άνθη
καρδιάς λιονταριού
Γεννώ σφαδάζοντας
δειλινά
κι ανατολές
Κι οι χούφτες σου
αρπάζουν φωτιά
καθώς
καταρράχτης χύνομαι
στους γκρεμούς σου
Πες μου -!-
ακόμη φοβάσαι τα βράδια μου-;-
Καρφωμένος μ' ανατολή
σ' ατίθασους ανέμους -
δεν πέφτω
κι ας βαραίνουν τα λάφυρα -
απολυτρώνομαι
με νύχτες
δεσμεύομαι
ξημέρωμα
ξεσπώ με πόνο
στον πόνο
σφραγίζοντας
με πυρωμένο βλέμμα σου
το στήθος μου
Έσυρα φωτιές
απ' τα μαλλιά
μάγεψα θάλασσες
κι αν κάηκα
πότισα στάχτες
τους δρόμους
να νυχτωθείς
για ν' αστράψεις
φεγγάρι μου
Κι αν ξαφνιάζεσαι
και τρέμεις
είναι
που δε βίωσες
την έκρηξη
του εγώ
πάντα εδώ
Και τώρα κοίτα
κουρνιαχτός
δίχως τα καλοκαίρια μου
Πίστεψέ με
έχω υποτάξει
τους χειμώνες
με τη φωτιά
του πάθους μου
Μη λησμονάς
το ρολόι των ανέμων
με λεπτοδείχτες
ανυπόταχτους
Μη μιλάς
χλιμιντρίζω εγώ
στα σκαλοπάτια σου
που κατέχτησα
τη μιλιά σου
Μην κλαις
λυσσομανάω εγώ
απ' το πάθος
της πυροβασίας
Μέσα στο κλάμμα
τριγμοί
κι αποκάλυψη εαυτού
Μην ακούς
πως πέφτουν τ' αστέρια
Άκου
τον ήχο
του έρωτα
Κοχλάζει
το πείσμα
σε οπτικό πεδίο
παρούσης οργής
Άδικη αποκάλυψη
και
τα γεγονότα
προϊδεάζουν
για πυροβασία μου
Κατάθεση πνοής
πυρογενούς
στα βήματά σου
να ωριμάσουν επιτέλους
οι ρίμες
της φωτιάς

Διάλυση
νουσε
χρώματαπου
εκχυλίζονταικάτω
απ'
το
πέλμα της
νύχταςσ'
έναν
πυρήνα
καρδιάςπου
εκδιώχθηκεόταν
οι
σειρήνεςκατασπάραξαντο
τραγούδι
μουκαι
λιθοβόλησαντον
άνεμοτ'
ουρανού
μουΈνα
ωραίονεκρό
παράστημαπαράσημο
ήτταςακόμη
στολίζειτο
στοιχειωμένοκελί
μου
μέρες καλού καιρούστεγανούαπό αμφισβητήσειςυποκλίσειςκαι παρερμηνεύματαμια τέτοια μέραθα διαλέξων' ανταποκριθώστις αισθήσεις σουνα λύσωτις παραισθήσεις σουνα κυλίσωδάκρυστο βλαστό σουνα σου ομολογήσω..."σ' αγαπώ"εδώ