Εδώ στα ελάχιστα των σκιών
οι πόλεις με τα αποσιωπητικά τους
Οι πόλεις με τις ενοχές
μέσα στις εσοχές των σφαγείων των λόγων –
της αιτίας μιας στράτας υγρής,
μιας φτελιάς κι ενός ίμερου.
Μετά τον πνιγμό – η κτήση και
η αρπαγή
και πριν
η φρικτή καύση
/ καιόμενα δέρματα ναών με
τις περικοκλάδες στα ώτα
Στους χάλκινους λάρυγγες -
η λάβα αδιαίρετη -
το πρωτογενές ηφαίστειο
με τη βραχνή φωνή
Και τώρα
η κατακραυγή των εφημερίδων
στα πρωτοσέλιδα
με την περαντζάδα του φεγγαριού
όταν πίνουν οι πόλεις καφέ
απ’ το χωνί του χρόνου
που διαλάλησε όλες τις απορίες
Κι εδώ
οι πόλεις
με τη σβησμένη θαλπωρή
και το στεγνό πηγάδι
στο μέσα της αυτοχειρίας τους
που δέονται οι νάρκισσοι
και οι γυμνές μανάδες,
οι γερασμένες κραυγές
κι οι τσακισιές των γραμμάτων
τα φουγάρα στα νταμάρια
που καπνίζουν αναίσχυντα
σε μαρμάρινο θάνατο
και μια υποταγή
Πνίγονται οι αστοί και οι μικροί -
τυλιγμένα τα σπλάχνα
που τα έντερα τσιρίζουν
με τεντωμένη χορδή
στο άκρον άωτον
παρασιτικών χνώτων
με καλύπτρα εωσφορική.
Και να κρατώ το στόχο
στον τυφλό οφθαλμό,
παραβιάζοντας το χρώμα
μ’ έναν σπασμένο λίθο
και σκόνη σπασμένη /
στην παλέτα μου
π’ ονόμασα μήνες
τις όψεις μιας στροφής
κι ας βρέχει._
