φτηνές χάντρες

κι όμως, ο Χρόνος είναι Δάσκαλος. ο μεγαλύτερος δάσκαλος.

ποιος λέει ότι είναι εχθρός; μα, ο καθημερινός, ο αναλώσιμος, ο μίζερος ανθρωπάκος. αυτός, που μέσα στην ψευδαίσθηση της πραγματικότητάς του, την φτηνή καθημερινότητά του, κατασπαράζει τα πάντα, κατασπαράζοντας όλα τα δώρα που του δόθηκαν - της αιωνιότητας και αέναης αρμονικής μελωδίας.

Ο Χρόνος υπερβαίνει τα γυάλινα μάτια μας, του καθορισμένου πεδίου της ασυνείδητης σκέψης για το εφήμερο "εγώ". αυτό το "εγώ" που πυροβολεί ασταμάτητα τον ρυθμικά ατέρμονο κυκλικό χορό των πάντων και του όλου.

Αυτό το Όλον σταυρώνουμε καθημερινά, έρποντας, γλείφοντας, κλαίγοντας, και λέμε τη Μνήμη πόνο, τον Έρωτα κίνδυνο, και τη μετάβαση θάνατο.

κι ύστερα, παρερμηνεύοντας, ποίημα λέμε τη χάντρα στο κομπολόι μας, και τον δημιουργό της χάντρας, τον λέμε ποιητή, και τον έχουμε ένθρονο σημαιοφόρο της αρρώστειας μας, να νομίζουμε ότι ζούμε εν γνώση και ανθρωπιά.

η συμπαντική Αχρονία έγκειται στην απειροσύνη του Χρόνου, που διδάσκει την τάξη και την πειθαρχία. το μέτρο και τη σύνθεση. που φέρει στην οδό της σοφίας, αποκαλύπτοντας την πίσω πλευρά της Σελήνης και τον γύρο του κόσμου σε ένα "τσακ" της μνήμης, που κάποτε σου δόθηκε ο Λόγος κι εσύ, έχοντας την επιλογή, τον αρνήθηκες για ένα πανηγύρι. για ένα καρναβάλι, που πρόδωσε το Ποίημα της αυθεντίας και τον Ποιητή και, γίνεσαι χάντρες. φτηνές εφήμερες χάντρες κι ατέλειωτη κλάψα._