Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

αισθήσεις παραίσθησης



λάθος το μολύβι στα στενά των
ματιών / με ασπρόμαυρη ομίχλη χάνεται η ταυτότητα / στο χέρι μου ο επίδεσμος
ξέφτισε από τις πλύσεις / και το αίμα ξεράθηκε στη φαντασία μου. / φτύνω αίμα –
το στόμα πάντα ξερνάει κόκκινο. /  άλλο
ένα χτύπημα στην πόρτα -  / πισωγύρισε
αντίλαλος και / δεν έχω ρεματιά. / όλες συμπλήρωσαν το παζλ της ζωής μου - . /
δεν κοιμάμαι εδώ και καιρό. / νομίζεις ότι με ξυπνάς, μα / εγώ περιμένω ακόμη.
/ υπήρχαν στ’ αλήθεια μολύβια στον κόσμο μου -;- / συνειδητή απορία, που / πίσω
τη στέλνω / στο παρελθόν σιωπηρό του μυαλού μου. / με ΄λέγαν κάποτε χίλιες
φωνές, / τώρα κανείς δε με λέει και κάπου τρομάζω. / ταχτοποιώ τον κάδο
απορριμμάτων - / στιγμιότυπα κάποια απ’ τα δάχτυλα των ποδιών μου, / μη
νομίσεις πως φεύγω ανοικοκύρευτα. / οι κλήσεις έχουν πνιγεί στη θέλησή μου. /
κάποιες που δραπετεύουν / με καλούν θεό και μειδιώ. / προχθές τοιχοκολλήθηκα
κάπως πρόχειρα / από ΄να κρεμασμένο φυλαχτό. / θυμάμαι τις υποσχέσεις όλων. /
χαλί που τραβήχτηκε κάτω απ’ τα πόδια μου, / κι εγώ που ήθελα να είμαι
απροειδοποίητος πάντα - / για να βρίσκομαι, έστω / κι ανώνυμος, / κι ας μην
κόλλησα μπρίκια ποτέ. / τόσο που τ’ άκουσα, / τόσο πίστευα. / μου έμειναν τα
μπρίκια, / κι η κόλλα υγρή / να κυλάει στα μάτια μου. / το μολύβι δεν υπήρξε
ποτέ. / προϊόν της δίψας μου εντέλει. / εντέλει παίρνει να φθινοπωριάζει. / πάντα
Σεπτέμβρης, κι ακόμη εδώ.