Τυμβωρύχοι σκώληκες ντύνονται δόξα ταφική / βράδια στην άβυσσο. / Τα πρωινά
διακηρύττουν απαγγελίες και φώτα βροντούντων νεκρών. / Το μεσημέρι του ήλιου αποξηραίνονται ./ Πατημένο άδειο το
έργο της ζωής τους / στις περιπολίες ποζάρουν οι νεκροί των μακρινών ταξιδιών /
κι οι φίλοι ξεντύνονται - / - τέλειωσαν τα καρναβάλια. /Κι όσο για τις αγάπες
-;- / οι ερωμένες αφιερώνονται στο κλάμα της χηρείας τους, / ή στα πρωτοσέλιδα
της φιλικότητάς τους - / χάραμα λιποθυμίας, πριν το κοκόρισμα / στις στέγες των
φούμαρων. / Φούμαρα κόσμος, που κληρώθηκε / να ζουν οι φωτισμένοι, / σε φουγάρα
τάλαρου να ρίξουν «χι». / Κι οι εκδότες θησαυρίζουν - / ιερόσυλοι μαφιόζοι, /
που επικαλούνται τις Βάκχες - / - ψηφιακά να μονιάσουν με τα τέρατα. / Θεατρικά
ανορθογραφώ, / σ’ έναν επικείμενο σεισμό, / την αποκάλυψή μου. / Μόνος. Δίχως γαλάζιο ξενέρωτο. Μαύρος,
μ’ οργή. /
«Φωτογράφιζε Εσύ! Έχει τα κέφια του ο λόγος των αποκαλύψεων.»
**αφιερωμένο στις ...μεγάλες α(να)(πο)καλύψεις**
