στο όνειρο

Κοιμόμουν.
Στο περίγειο των αγαλμάτων σου
μόνο οι θεοί ξενυχτούν
και τα νυχτερινά πουλιά
στα βάθη των ανεμώνων.

Στις ελλειπτικές του προσώπου σου
οι υπερπανσέληνες κόρες σου
κι οι πνοές του αιθέρα
θαυματουργούν στα κλειστά παράθυρα
Τα παραθυρόφυλλα τρίζουν.

Κοιμόμουν
στον εσπερινό της φωτιάς,
πριν η φλόγα κοπάσει,
με τον λέοντα ν' ανιχνεύει το κοπάδι του
στη σπηλιά των σιωπών.

Στου δείκτη τον οδικό
οι φανοί γεωμετρούν
αχαρτογράφητες παραλίες
και σήμαντρα βράχων
που χτυπούν επικά
στις γεννήσεις μου
στον κάθε θάνατό μου και στον ύπνο
στην τυφλή πολιτεία με τα θανάσιμα επτά
και στο σκάφανδρο του χρόνου
που με άδειασε και με άδειαζε
μέσα στο φόβο μου
να μην οργώνω τα χαρτιά μου
και τα μολύβια μου να σκεβρώνουν
από την άπειρη ανυπότακτη
στην αιώνια της στιγμής υποταγή

Κι ακόμη η πόλη κοιμάται
Σαν πάντα κοιμάται
που σβήνει κι άκαρπα χάνεται._

άτιτλο

οι ληστές φέρουν τον τοκετό

οι αδαείς γεννούν το αίμα

οι σιωπηλοί υπαγορεύουν τον πανικό

οι δάσκαλοι ηγούνται της εκτέλεσης

και οι πιστοί σταυρώνουν την Αλήθεια.

ο πιο πιστός της καυτηριάζει τις φλέβες της

κι εκείνος ο τυφλός, που σκοντάφτει μόνιμα

στην πέτρα και στο άλμα

και γιόμισαν τα πνευμόνια του πίσσα και σκοτάδι,

εκείνος είδε, μόνος, το σπάραγμα και τον ήχο

του όντος, που έκλαψε βαθιά όταν γέννησε τη φωτιά._

" Δεύρο έξω!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ο καιρός περνούσε κι η Περσεφόνη δεν επέστρεφε απ' τους νεκρούς. το χάος της νύχτας βροντούσε καταιγίδες στη φύση και κανείς δεν μπόρεσε να δει τους σπόρους που σάλευαν κάτω απ' τις μνήμες και τ' αναμμένα κεριά, στον τόπο των αοράτων. εκεί που οι Αχανείς ζυγιάζουν τα φτερά τους κι αναμετράται το μπόι τους στο αβαρές της Σελήνης.

ώσπου ο Ήλιος χτύπησεν την ώρα και το χάος της πυράς κραύγασε με βλαστούς και περίσσευμα Αγάπης: " Δεύρο έξω!". κι η Περσεφόνη αναλήφθηκε, περπατώντας στον Κόσμο, βέβαιη για Ζωή και αποκάλυψη.

 

αναρχικόν ιόν

η χώρα διήρχετο μίαν παράκρουσιν αλώσεως από έναν αναρχικόν ιόν, κατασκευασμένον σε γιάφκα εξαρχείων και περιχώρων συν κωλοπετινίτσης, κουκακίου και βοσκοτόπων με επιδρομή ακριδομόρφων κομμουνιστών και γκέι ιατρών και νοσηλευτών, καθώς και αντιχρίστων ανέστιων και λιμασμένων περιθωριακών.
η κατάστασις αυτή η οποία είχε επιβληθεί εις όλα τα άτομα της κοινωνίας πλην ιατρών - ιεροψαλτών και μαξίμου παίδων είχε δημιουργήσει νέον κύμα αντιδράσεων γριών οι οποίες απαιτούσαν συνταξιοδότησιν και προκαλούσαν με ήθος τραγικόν πωλώντας τερλίκια και κάστανα και ανέπνεαν κατά παράβασιν της εννόμου τάξεως και αρχής του ενδόξου νιοστού Ράιχ και της παγκοσμίας ιεροτάτης μίας αρχής, ενός οφθαλμού και ιερής αδελφότητος των παρακειμένων συγγενών προς τάξιν και συμμόρφωσιν των μιασμάτων δουλικών. αναζητούσα διέξοδον εις την δεινήν κατάστασιν εις την οποίαν περιήλθεν η χώρα από των τρομακτικών έργων και ημερών με κίνδυνον να επέλθει αποτόμως ανακοπή και τύφλωσις από την αναρχίαν και τον κομμουνισμόν των επαιτών, των τραγουδοποιών, των περιπατητών και των ποδηλατοδρόμων και ήκουσον ήκουσον ονειρευτών.
Ήλθον προ αμνημονεύτων ετών να φέρω τον εθνικόν και πατριωτικόν κρυμνόν εις την υγείαν της χώρας η οποία αποτελεί υπόδειγμα κλινικών ερευνών προς γνώσιν και συμμόρφωσιν τιτανίων προσπαθειών λεσβιών και αδελφών.
κατόπιν μακράς σκέψεως, ήλθον να σφραγίσω την ελληνικήν παιδείαν εις μόνιμον εξευγενισμόν διά της ενδόξου χειρονακτικής μεθόδου των αυνανισμών με την διαδικτυακήν παιδαγωγικήν κατά την επίσης ένδοξιν ιστορίαν του τόπου εναντίον των Μηδών και μειδιαμάτων.
Απαγορεύουμε τους γέλωτες διά μακρόν. Ζήτω οι εκλέκτορες μας! ο Οφθαλμός ποτέ δεν πεθαίνει!

παρακμή

καπιταλιστικές συμμορίες
και μαφιόζικες τρίπλες
η ζωή μας..
στείλαμε τη ζωή μας στο διάολο
με καρναβαλίστικα γέλια
και την αμεριμνησία του ηλίθιου
που πιπιλάει το δάχτυλο
με τη στάλα μέλι που του έσταξαν.
μη μου μιλάς για Άνοιξη
και μη φωτογραφίζεσαι σε ήλιους ψεύτικους!
παντού κανίβαλοι και όσοι
κλείνουν τα μάτια στη ντροπή -
μ' ευχές θαμώνες στ' αναγκαστικά
κι ακόμη διαφημίζονται σαν κάτι
να ξεπουλήσουν ακόμη λίγο
πραμάτεια κι άλλη για τη δήθεν αρετή
στων κατακτήσεων τη χθόνια ματαιότη
στα κόλπα, στις στρατηγικές και
μες στην παρακμή
μη μου το παίζεις άμεμπτος
κι ενάρετος πατριώτης
μη μου το παίζεις άνθρωπος
κι ακόμα και της Τέχνης εραστής.
είναι οι μέρες άβυσσος
και χάος τ' ασυνείδητο "εγώ"
μη μου μιλάς για Άνοιξη προς κάλυψη
οι μάσκες έπεσαν
τεράτων δόντια δάγκωσαν
τη γελοία μας υποταγή._

φτηνές χάντρες

κι όμως, ο Χρόνος είναι Δάσκαλος. ο μεγαλύτερος δάσκαλος.

ποιος λέει ότι είναι εχθρός; μα, ο καθημερινός, ο αναλώσιμος, ο μίζερος ανθρωπάκος. αυτός, που μέσα στην ψευδαίσθηση της πραγματικότητάς του, την φτηνή καθημερινότητά του, κατασπαράζει τα πάντα, κατασπαράζοντας όλα τα δώρα που του δόθηκαν - της αιωνιότητας και αέναης αρμονικής μελωδίας.

Ο Χρόνος υπερβαίνει τα γυάλινα μάτια μας, του καθορισμένου πεδίου της ασυνείδητης σκέψης για το εφήμερο "εγώ". αυτό το "εγώ" που πυροβολεί ασταμάτητα τον ρυθμικά ατέρμονο κυκλικό χορό των πάντων και του όλου.

Αυτό το Όλον σταυρώνουμε καθημερινά, έρποντας, γλείφοντας, κλαίγοντας, και λέμε τη Μνήμη πόνο, τον Έρωτα κίνδυνο, και τη μετάβαση θάνατο.

κι ύστερα, παρερμηνεύοντας, ποίημα λέμε τη χάντρα στο κομπολόι μας, και τον δημιουργό της χάντρας, τον λέμε ποιητή, και τον έχουμε ένθρονο σημαιοφόρο της αρρώστειας μας, να νομίζουμε ότι ζούμε εν γνώση και ανθρωπιά.

η συμπαντική Αχρονία έγκειται στην απειροσύνη του Χρόνου, που διδάσκει την τάξη και την πειθαρχία. το μέτρο και τη σύνθεση. που φέρει στην οδό της σοφίας, αποκαλύπτοντας την πίσω πλευρά της Σελήνης και τον γύρο του κόσμου σε ένα "τσακ" της μνήμης, που κάποτε σου δόθηκε ο Λόγος κι εσύ, έχοντας την επιλογή, τον αρνήθηκες για ένα πανηγύρι. για ένα καρναβάλι, που πρόδωσε το Ποίημα της αυθεντίας και τον Ποιητή και, γίνεσαι χάντρες. φτηνές εφήμερες χάντρες κι ατέλειωτη κλάψα._

ακούω φωνές

κι όπως περνούσε η ώρα μου απ' τις φωνές μου / ένα ένα ξηλώνονταν τα σπλάχνα μου  κι οι φλέβες, / και γέμισε αίμα το κρανίο μου. / κάτω, από κάτω απ' το χώμα, / το σύμπαν γεννούσε το κενό μου, κι οι φωνές - καταρράκτες / χτύπησαν την ύπαρξή μου. / στο κενό που μετεωρίζομαι πνιγμένα, / το δάκρυ του φωτός, / με περιέχει τραγικό κοιμητήριο. / στους λεπτούς, του εγκεφάλου μου, δείκτες, ο χρόνος μου θύμισε την ανυπαρξία του, / και τη μόνη γενναιότητα - του χάους στα βήματά μου. / η διάρκειά μου τρίζει το αχανές. /  ξηλώνονται και τα κουμπιά του. /στο γυμνό του στήθος κράζουν οι αγέννητες εποχές /. κι ενώ το κελί μου γεμίζει νερά με θανατώνουν οι σιωπές. / οι μόνες γενναιότητες το λαχάνιασμα να προλάβω και τ' άλλο κύμα και τις απενοχές, που πνίγηκε το κελί μου με φωτιές. _