όταν οι λέξεις...ερωτεύονται λέξεις...
Χαρά Ναούμ...Ευαγγελία Πατεράκη
Ξεμείναμε από χέρια
Μάταια σκάβαμε στη θάλασσα
να ανασύρουμε το αδράχτι
που μονομιάς τρύπησε τ’ όνειρο
τόσων και τόσων
στεναγμών
Σα να ‘ταν νύχτα
το τρίξιμο των λουλουδιών
(δεν ξεχωρίζανε απ’ τα κύματα)
μύριζε σκόνη κι αφρός γινόταν
κάθε φιγούρα στο λιμάνι
Ξέντυναν λέξεις οι σκιές
να τις μουλιάσουν στα ρηχά
καθώς τα πόδια στο νερό,
τα χέρια στην προβλήτα, παρατημένα πίσω,
άλλων ιστόριζαν φωνές
Γιατί οι δικές τους είχαν μείνει δίχως όνομα,
ήταν δοσμένες
στη βροχή, ίδια κελάρυσμα
διστακτική σταγόνα
από τα χείλη ολίσθαινε
σπανίως
Κι έτσι όπως δίχως χέρια μέναμε
και περπατούσαμε ήσυχα
πάνω από τα κεφάλια τους
πάνω απ’ τα πράσινα κελιά τους
(πάνω απ’ την άχνα των θανάτων)
στα δέντρα απλώναμε το χάραμα
αιώρα πάνω απ’ τις ματιές
που αντάλλασσαν με το διαβάτη
μακριά απ’ τα σύννεφα που πέταξε
ερείσματα των ουρανών
όταν ανάσαιναν
σπανίως
Χαρά Ναούμ
Εξουθενώσαµε τα χέρια µας
αρνούµενοι ζωή
πειρατικά διαρρηγνύοντας νύχτες
της θάλασσας τα µυστικά –
ßιαστές των µουγκρητών της
στ’ αγκάλιασµά της µε τη ßροχή
Και αποστεώσαµε τις πτήσεις των ανθρώπων
ανάπηροι φυγής
απ’ τα κελιά των σελίδων µας..
Ευαγγελία Πατεράκη
