Αδιαπραγμάτευτα

πήραν και τα νέφη μπαρούτι - ναυάγησαν οι βάρκες τ' ουρανού με τόσο μένος ανθρώπινο. μόνο η ανάμνηση - τικ τικ τακ - έσταζε το στέγαστρο της πόλης - ακατέργαστα δάκρυα αυθόρμητης βροχής. και μόνο στη θύμηση ανιχνεύεται η ζωή στο σφαγείο της Γης *** δεν ξέρω για ΄σας, μα καιροσκόποι αοιδοί και σαλτιμπάγκοι, γενικώς, δεν είχαν καμιά θέση στην ψυχή μου. κάποια άσματά τους, που συνήθως είναι άλλων κόποι, ναι, με άγγιξαν. ..αλλά, τους ίδιους δεν έκανα σημαία μου ποτέ. άφησα το σύστημα να τους ανεμίζει συννεφούλες με δεκάρικους λόγους στις επιχειρήσεις των "θεϊκών" μητροπόλεων. αυτό το σύστημα, που συνδράμουν πολύχρωμοι αντιπολιτευτές και πρώην "Τσε Γκεβάρες", με τους υιούς Ερνέστο, της σύγχρονης αποικίας που λένε πως είναι πατρίδα μου *** οι εκεχειρίες και τα νόμπελ ειρήνης πάνω από τα πτώματα λουστράρουν λίγο τις φάσεις και λειαίνουν τα μυαλά. τόσο που χάνεται η ανθρωπότητα με τυμπανοκρουσίες *** νομίζω πως άλλαξε ο μήνας και μπήκε Νοέμβρης. οι σκορπιοί, έχουν ανέλθει από τον Άδη τους και τσουγκρανίζουν τα χώματα. με πόσα αναχώματα, ακόμη, θα μας δουλεύει η κοινοβουλευτική "δημοκρατία" μας; ο Νοέμβρης με χάραξε παιδί, τόσο βαθιά, που όπου βρεθώ - βγάζω από τις τσέπες φθινοπωρινά φύλλα και τ' αφήνω να πέφτουν εις ανάμνησιν εποχής. ΄Ματωμένες εποχές σε μία μέσα μου. τελικά, αυτό ήμουν πάντα. και είμαι, βέβαια, η ΄ματωμένη εποχή, στο περιθώριο των θνητών, που ακόμη διψώ για βροχές στα φθινόπωρά μου. ***Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή, θα με προσμένω ακλόνητα κι αδιαπραγμάτευτα εκτός των ορίων της όποιας ντροπής._

"...Χαρταετός..."

Του έραψαν κουρέλια ουρά Του κρέμασαν και σκουλαρίκια και τον διέταξαν να πετάξει. Σύρθηκε στις ηλεκτροφόρες ράγες φούσκωσε φλόγες το παντελόνι - το μπουφάν χώρεσε όλα τα μελλοντικά κόκκινα φεγγάρια Έφτασε μέχρι τα καλώδια της Δ.Ε.Η. Ένας κρεμασμένος σε χειμερινή υστερία γαβγίζει κουρελόπανα και βράδια μεσαίωνα πάνω από χτυπημένα αεροπανό με τους σύγχρονους ταγματασφαλίτες να δαγκώνουν την ουρά του σα να καρφώνουν το μήκος του. Κάτω, στις ομιλίες και στα συνθήματα οι πυροσβέστες ανάβουν φωτιές κι η πόλη, μετά τα προσκλητήρια των νεκρών, συνεχίζει τη σήψη της, καμουφλαρισμένη χαρτοπόλεμο και γιορτή._ Ευαγγελία Πατεράκη φωτο: το σκίτσο που έκανε ο Άγγελος Τηλκερίδης, 20 μόλις ημέρες πριν βρει τραγικό θάνατο στη μοιραία σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη.

επιστροφή

στο βάθος του σκοπού, ο συνοριακός μύστης σημαδεύει - αςυνόδευτο δέμα το βάρος της καρδιάς - με την ανωνυμία των αλχημιστών στο ατίθαςο των κυμάτων / μια πέτρα, στην άβυσσο του αβέβαιου, αρκεί να διαλύσει το νου σε υδάτινα μόρια, με μια ματιά της τρίαινας του παραπέοντος βηματισμού. μέςα σε προδομένους θεούς επιστρέφει το δάκρυ από πνιγμένο λυγμό ανοχής στο σκοτάδι που εξαντλήθηκαν όλες οι αμαρτίες, όταν δικάστηκαν, απ' τη μια το φιλί κι απ' την άλλη το δίχτυ του παράκοσμου στην ένταση της παράκρουςής του. πορεία μηδενική σε όλα και τίποτα, με μηδέν σε όλα σε κούνια παιδικής χαράς - μπρος πίσω στο χύμα των αέρηδων μετά από νύχτες φωτιάς.

Ένα βράδυ...

Να μαζεύεσαι τα βράδια νωρίς Τρομάζουν οι σκιές τα βήματα των σκιών, οι ανάσες τους πίσω σου. Να μαζεύεσαι Βιάζουν ακόμη και τα βλέμματα Αδειάζουν κι οι λέξεις, οι λέξεις τους και ντρέπεσαι Να φτάνεις με χίλια – Μη φτάνεις με χίλια – Να σου τραβούν το χαλί και.. μετέωρη Να κάτσεις! Τι στέκεσαι έτσι; Η καρέκλα δοσμένη Στον αέρα να κρέμεσαι Να καμώνεσαι πως κάθεσαι συμμαζεμένα, με τακτ. Να κοιτάς χαμηλά. Μην κοιτάς χαμηλά. Θα πέσεις Μην πέσεις – έχει λάσπες Και βρέχει Μη βραχείς και σε πουν… και βρεγμένη με λάσπες Να γελάς Μη γελάς. Με μέτρο! Ο νόμος του μέτρου. Να είσαι μέτρια Λίγο πιο πίσω Ποτέ στα ίσα Ποτέ πιο μπροστά Δεν είσαι ο διάδοχος. Για γραμμάτιο μοιάζεις. Θήλυ, μάλλον, ανεπιθύμητον. Να σε παίρνουν τα αίματα Είσαι βρώμικη. Να είσαι καθαρή. Μην παίζεις πια. Σε πήραν τα αίματα. Μη σε δουν που σε πήραν τα αίματα. Βάλε κραγιόν. Να τονίζεις τα χείλη. Μην κλαις. Να δείχνεις χαρούμενη. Είσαι κομμένη. Βάλε ρουζ. Δεν πρέπει να δείχνεις κομμένη. Να είσαι αγία. Δεν είσαι κι αγία. Δεν είσαι πόρνη. Να παριστάνεις την πόρνη και, να θέλεις χέρι – εσύ και το κρέας. Ένα βράδυ κατάφερε να του ξεφύγει. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε. Βρέθηκε πεσμένη μπρούμυτα το πρωί ξυλιασμένη έξω απ’ το φαρμακείο της περιοχής που δεν διανυκτέρευε Ακίνητη και άδεια, μ’ ένα πανί στο στόμα / ακόμη και νεκρή να μη ζητά / Μετρήθηκαν οι μώλωπες, οι μαχαιριές, απ’ τα σπλάχνα δεν έλειπε κάτι, απ’ την καρδιά μόνο, έλειπε το ρολόι κι ο μετρονόμος Δίχως ρολόι και μετρονόμο ξεπερνιέται ο φόβος. Δίχως φόβο μπορεί να ζει, ταυτόχρονα, παντού. Στις ειδήσεις είπαν πολλά που αρνήθηκα να συγκρατήσω / αφού, έλειπε η αιτία – το σάπιο σύστημα, τα δόντια της εξουσίας, κι οι πουλημένοι θεσμοί /. Με καθήλωσε μόνο μια φωτογραφία – Εκείνος που ήταν ο άντρας, κι οι άντρες δεν κλαίνε, κι εκείνη, η …. “πυρ, γυνή και, θάλασσα” π’ άξαφνα της ́σπάσαν τα νερά, και γέννησε μιαν ανελέητη βροχή._ Ευαγγελία Πατεράκη ευχαριστώ το Fractal για τη δημοσίευση https://www.fractalart.gr/ena-vrady/

στη μύηση των υδάτων

Ο ένας παρακείμενος που αποκαθηλώνει τις αισθήσεις μας και τα κατοπτρικά τα είδωλα / // Πώς μ' ένα φύσημα - η σκόνη της κενότητας ; ) (.. (!) Ο τόσο άδειος κρανίου ο τόπος.. και οι πεσμένες αυλαίες της όρασης..- ανούσιες οπές, δίχως το όραμα οι αφές των αγαλμάτων. Ο μόνος παρακείμενος που κραυγάζει την Ποίηση, ως ανεξάντλητη ροή υδάτων, μυθικής πηγής του άσπιλου όρους των πάντων, με τη γνώση της ελιάς στην παράφραση του χρόνου, με τον κατακερματισμό της μεγίστης σκηνής / που ο Ποιών εμποτίζει τον οίστρο του - αίμα και πυρ και λόγχη. Στον πλαγιανό τον ήχο, γοερά καρφιά οδηγούν στη μεγίστη των μυήσεων - ακριβή μου κατάδυση στην καρδιά των φλεγόμενων νερών./ : Τετέλεσθαι._

πουλητάδες

Αχ, βρε, συστηματίες ποιητές / /τι κι αν αλλάζει η φορεσιά σας; // με την κάψα των γιορτών/ και τον βαθύ τον πόθο των βραβείων/ εδώ εγίνηκε η Αποκριά -/ κι όλο πη(γ)αίνει -/ ο βασιλιάς, οι αυλικοί, κι ο χαρτοπόλεμός σας,/ τ' άρματα και οι Άρπυιες, / στις τάφρους της Αυλής σας/ οι πένες σας,/ τα διαφημισμένα μεταπτυχιακά,/ ενίοτε διδακτορικά σας,/ στα έγκριτα τα περιοδικά/ η ζάλη των καημών σας/ Κι όλο πη(γ)αίνει/ η παρέλαση/ τυφλή, πυρακτωμένη/ Και τώρα / που γενήκατε και κριτικοί συνάμα,/ κονφερασιέ, τελάληδες, μαέστροι, πουλητάδες -/ ένα κοράκι ΄δω, ένα εκεί, ένα πιο πέρα../ Εδώ (ε)γίνετε η Αποκριά,/ εδώ πουλιούνται τ' άστρα./ Κάτω / βιασμένη η πόλη/ άδειασε από παιδιά._

Στο Δήμο Μούτση, αφιερωμένο - Αιωνία η Μνήμη

Μια πόλη μέσα στην πόλη Πιο πέρα / ο κόσμος κοιμάται σε / κύκλους που σπάνε / και ανοίγουν λεωφόροι, / Δίχως τριγμούς, με κάστρα πέτρινα και / δρύινες πόρτες //μέσα στο ξύλο ο χορός των δρυίδων ξυπνάει τα νούφαρα// κι η λίμνη / ακόμη πιο πέρα / στο μέσα των Εσπερίδων / Μια Νύχτα φωταγωγείται νύχτας κενό - / με μήλα για μάτια και / χέρια σπαθιά / που στροβιλίζουν ύπνους / να διαβούν οι πόθοι, / χλιμιντρίζοντας, / οδοιπόροι / στων λίθων τις πλαγιές και / στις κορφές τους, / στο ιερό της αποκάλυψης, / με τ' ασημιά ταμπούρλα / στην άκτιστη ηχώ / απέραντων αμπελώνων / Με τα παιδικά μάτια θαμπά - / μνήμη στο στόχαστρο των πάντων. / Αιωνία η Μνήμη των πυκνών δασών, / της χάρτινης σαϊτας / στο αλφαβητάρι των χορδών._