Αδιαπραγμάτευτα

πήραν και τα νέφη μπαρούτι - ναυάγησαν οι βάρκες τ' ουρανού με τόσο μένος ανθρώπινο. μόνο η ανάμνηση - τικ τικ τακ - έσταζε το στέγαστρο της πόλης - ακατέργαστα δάκρυα αυθόρμητης βροχής. και μόνο στη θύμηση ανιχνεύεται η ζωή στο σφαγείο της Γης *** δεν ξέρω για ΄σας, μα καιροσκόποι αοιδοί και σαλτιμπάγκοι, γενικώς, δεν είχαν καμιά θέση στην ψυχή μου. κάποια άσματά τους, που συνήθως είναι άλλων κόποι, ναι, με άγγιξαν. ..αλλά, τους ίδιους δεν έκανα σημαία μου ποτέ. άφησα το σύστημα να τους ανεμίζει συννεφούλες με δεκάρικους λόγους στις επιχειρήσεις των "θεϊκών" μητροπόλεων. αυτό το σύστημα, που συνδράμουν πολύχρωμοι αντιπολιτευτές και πρώην "Τσε Γκεβάρες", με τους υιούς Ερνέστο, της σύγχρονης αποικίας που λένε πως είναι πατρίδα μου *** οι εκεχειρίες και τα νόμπελ ειρήνης πάνω από τα πτώματα λουστράρουν λίγο τις φάσεις και λειαίνουν τα μυαλά. τόσο που χάνεται η ανθρωπότητα με τυμπανοκρουσίες *** νομίζω πως άλλαξε ο μήνας και μπήκε Νοέμβρης. οι σκορπιοί, έχουν ανέλθει από τον Άδη τους και τσουγκρανίζουν τα χώματα. με πόσα αναχώματα, ακόμη, θα μας δουλεύει η κοινοβουλευτική "δημοκρατία" μας; ο Νοέμβρης με χάραξε παιδί, τόσο βαθιά, που όπου βρεθώ - βγάζω από τις τσέπες φθινοπωρινά φύλλα και τ' αφήνω να πέφτουν εις ανάμνησιν εποχής. ΄Ματωμένες εποχές σε μία μέσα μου. τελικά, αυτό ήμουν πάντα. και είμαι, βέβαια, η ΄ματωμένη εποχή, στο περιθώριο των θνητών, που ακόμη διψώ για βροχές στα φθινόπωρά μου. ***Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή, θα με προσμένω ακλόνητα κι αδιαπραγμάτευτα εκτός των ορίων της όποιας ντροπής._