Κάθε που έφτανες τις σάρκες μου, οπισθοχωρούσε το χάος μου με πόνο
φρικτό και οι απύθμενες ειδήσεις βουτούσαν στον περίπτερο ναό μου, μέχρι
που τα μυαλά μου φλέγονταν και βουτούσαν στα υγρά μυστικά σπάζοντας το
χρόνο τους . Τότε ξυπνούσε το δωμάτιό μου - μια ανήθικη σκιά από
ντουβάρια άδειου - και μ' έκλαιγε για όλες μου τις πτώσεις, να γεμίζω
ιδρώτα και λεπτά. Μετά χανόσουν - αέρας που ξεφεύγει από τα σκισμένα μου
χέρια και ο αόριστος τόπος μου κάρφωνε τα παράθυρά μου με παραμιλητά
κι έναν πνιγμό αναπόφευκτο. Είναι η τρύπα στην καρδιά που παραλύει τα
μέλη μου και δεν γνωρίζω. ..Πού είσαι -;- Αναμμένη Σελήνη στο ταβάνι μου
αντιγυρίζει το ήχο μου και φτάνω. Πρέπει να φτάνω πάντα για να ΄χουν έννοια οι καταδύσεις μου στον ερχομό σου.
