Η παρουσία μου στάθηκε αδιανόητη,
ανεξερεύνητη, σεσημασμένη εν τέλει -
γι' αυτό το κύμα μου
το έβλεπες τρόμο σου
σπίτι του τρόμου στο αναμφισβήτητο
των κύκλων σου
Ένα σκαμνί αίνιγμα
Μια στριγκιά
Μια κόντρα της φωνής μου
με το σύμπαν -
έκσταση του σύμπαντος
απ' τα αναπνευστικά
να σπάσουν τα δόντια μου
να εκραγεί ο ήχος
στη διάπυρη τρικυμία
των βράχινων ματιών μου
με τα σκαμμένα πισώπλατα
κατηγορητηρίων μου
Άβουλες οι σκέψεις των ανθρώπων
Η χωμάτινη υποταγή τους
το φιλί σου δίχως χείλη
δίχως στόμα και οσμή
άσαρκο λαβώνει πάντα θανατικά
Όμως, είναι βέβαιο,
ο θαλασσινός καβαλάρης
επικυρήχτηκε αλύτρωτα.
Ένα σκαμνί γονατίζει πάντα
την απόχρωση της γης
και η φωλιά,
αχ, εκείνη η φωλιά.. -!- απέναντι
απ' τα τουριστικά μαγαζιά
πήρε να βρέχει
όπως έγερνε η πόλη
σ' ένα όνειρο
σ' ένα στόχο
σε λόγια μεθυσμένου
που ξεχάστηκαν πριν νυχτώσει
Και τη νύχτα έμπασες νερά
...Γι' αυτό εγώ γνωρίζω
του μικρού φονιά._
