Με όρθιους σφυγμούς
αναζητώ λύτρωση
βυθισμένων πλανητών
Αποκύημα όνειδους
από κραυγή διαπεραστική
παιχνιδιών παιδικών
τιτάνων που αναλήφθηκαν
δίχως να γελάσουν.
Σε στιγμές προσφώνησης
στα προσκλητήρια των οάσεων
οι ήλιοι μίκραιναν,
κι ο χαμός αρπάζονταν
όσο βυθίζονταν οι άγκυρες
με σκισμένα καλσόν –
δίχτυα που σκάλωσαν
σε στροφές ρεμπέτικες
αργής ιερουργίας –
κι οι γκόμενες θρηνούσαν
στο χορό που πάγιαζε
πολιτεία μαστουρωμένη
στο περβάζι της αμαρτίας,
με γόπες και παρεκτροπή –
ανίατη οσμή
κυρτών βλεμμάτων
από βλήματα παγκοσμίων
των τότε χρόνων
που άχρονοι καθιερώνονται
στον απόπλου μιας τελείας
σε βίους δαιμόνων
και παραλλαγών ζωής.
Οι περιπέτειες που δεν άρχισαν
και δεν τέλεψαν ποτέ,
κι αν αμφισβητούνται,
επιπλέουν συμπαγείς.
Τ’ αστέρι με χαράζει αλήτη
που πίστεψα το νοτιά
και οι κυνόδοντες –
μαρμάρινα φτερά –
τινάζουν τους αιώνες
στο στήθος της
μικρής μου πόρνης
που άγιασε την αμαρτία.
Και τρελαίνομαι
στον απόλυτο ουρλιαχτό
ανένταχτος σε εντολές
προδομένος δότης
με ψέμα ρολόι
και ματωμένες προσευχές.
