Ο πίνακας ανήκει στην ζωγράφο:

"Οξάνα Τσάους"

Ονομάζεται: "ΑΡΗΣ"






Το κείμενο ανήκει στον ΑΕΝΑΟ
http://aenaianazitisis.blogspot.com/


Με τα μάτια διάπλατα έμεινα να κοιτώ τα κόκκινα μου χέρια! Κόκκινα ,όχι όχι το κόκκινο του πάθους ούτε το κόκκινο που το τεράστιο αυτό ουράνιο σώμα που ήλιο το ελέμε αμολά σημάδι για το στερνό φευγάτισμα του, όχι το κόκκινο από τα δικά σου πλήγματα.
Πληγή στο κουφάρι όχι από τα δικά σου χέρια αλλά από το χέρι της ατίμωσης που ο ίδιος επέτρεψα και ο ίδιος αρνήθηκα να αγωνιστώ με σκοπό να μην με στοιχειώσει! Με τη σειρά της η ατίμωση ανάλγητη, μοναδική επιτρεπτή διέξοδο μου δείχνει.
Ψάχνω τον Ήλιο, στρέφομαι σ’ αυτόν, γονατίζω και σέρνω το σπαθί, που μονοπάτι προς εμένα χαράζει στο ξερό χώμα και κονιορτό σηκώνει , που τις πέτρες χτυπά και ένα γνώριμο ήχημα βγάζει!
Μπορεί να μην αποτελώ αριστοκράτη πολέμου, να είμαι η ελίτ, ηθικό κώδικα και ζωφόρα όνειρα όμως στην καρδιά μου κρατώ και ίσως αυτό να είναι το πραγματικά αιχμηρό και ακονισμένο σπαθί μου!
Και ξάφνου η γαστέρα μου άρχισε να καίει. Γάργαρο και κόκκινο άρχισε να ρέει! Όχι, όχι κόκκινο της λάβας, όχι κόκκινο της ύστατης αιμορραγίας αλλά το κόκκινο νεκρών ονείρων.
Έγειρα. Κοίταξα τον ήλιο ψάχνωντας το φωτερό του πρόσωπο. Σκοτοδίνη...Όμως αυτή η πληγή που με τα ίδια μου χέρια άνοιξα με καίει! Αυτή η πληγή που ξεβράζει νεκρό κόκκινο ονείρων, για να παράγει το ισχνό αυτό κορμί καινούργια όνειρα αυτή τη φορά όχι με χρώμα κόκκινο άλλα με το χρώμα της βαθιάς πορφύρας!
Με τα μάτια διάπλατα έμεινα να κοιτώ τα κόκκινα μου χέρια! Το σπαθί που πληγή μου άνοιξε! Όμως για στάσου! Ίχνος από κόκκινο δεν υπάρχει στο σπαθί επάνω, καθάριο να λαμποκοπά στο χώρο καθρεφτίζοντας τα ενωμένα από την απορία μου φρύδια, το απορριμμένο μου πρόσωπο! Και το αιχμηρό και ακονισμένο σπαθί που τέρμινα πριν άνοιξε στο κορμί μου δίοδο για να εκβραστούν τα νεκρά μου όνειρα;
Τώρα πια κατάλαβα το σπαθί ποιο είναι και ο πόνος σταμάτησε! Η αλγεινή πληγή μου έκλεισε και η σιδερένια λάμα καρφωμένη έμεινε στο χώμα να καθρεφτίζει τη σιλουέτα μου να ξεμακραίνει με ρότα στα ισχυρά φώτα…
Η πραγματική λάμα βρισκόταν εξ’ αρχής μέσα μου…