Αφήγημα ζωής
η έκδοση του δραπέτη
στους παράνομους δρόμους των πόλεων
Εδώ,
που μεταφορτώνεται το όνειρο της νύχτας
σε σελίδες ψυχής
Και γροθιές στο νου
της κατεστημένης παρανομίας
Αναζητώντας στα κρυφά
ίχνη ανθρώπινα
Κομμάτια αστεριών
για να ζεσταίνει τα βράδια του
Κατέληξε
να εμπορεύεται
σε πάγκους λαϊκής αγοράς
για ψίχουλα καρδιάς
για ψίθυρους φωτιάς
και ψίγματα δακρύων
παρακολουθούμενος
απ' τον έμπορο
των οραμάτων του...
......."Ένας δραπέτης του μαύρου σκότους αναζητά τη λύτρωση. Η άρνηση στο κατεστημένο, η άρνηση στην ισοπέδωση και στη φθορά των χρωμάτων, μια τραγική εμπειρία στα παιδικά του χρόνια, που στάθηκε αιτία για μια σειρά επακόλουθες τραγικές επίσης εμπειρίες, όλα αυτά οδηγούν στην επανάσταση. Οι αλυσίδες που του καταρρακώνουν το σώμα δίνουν δύναμη στην ψυχή του κι ανοίγει φτερά. Τυχαίνει καμιά φορά να βρεθεί σε ομίχλη και να χτυπήσει με δύναμη στο παρμπρίζ κάποιου αυτοκινήτου, ή να ξεγελαστεί και να θαμπώσει απ’ του ήλιου το δυνατό φως και να καεί. Τότε γεννιέται η θυσία κι η επανάσταση βάφεται με δόξα και αίμα.
Δεν υπήρξε ποτέ επανάσταση που να μη βάφτηκε με αίμα.
“Χλωμή μου φαντασία, τώρα λειώνω”, είπε πάλι ο Ορφέας, όταν σπρώχνοντας οι νοσοκόμοι το φορείο στο διάδρομο του Λαϊκού Νοσοκομείου τον έβαζαν στην αίθουσα των επειγόντων περιστατικών.
Κι ενώ εκείνος έδινε μια μεγάλη μάχη με τη ζωή, η Άννα κατέβαινε τρέχοντας τις σκάλες της πολυκατοικίας, που έμενε ο Ορφέας, ειδοποιημένη από το “μικρό γείτονα” το Μιχαήλ.
Κατέβαινε τις σκάλες της πολυκατοικίας να πάει πού η Άννα; Απόψε , αυτό το βράδυ, που έλειπε ώρες απ’ το σπίτι για να πλαγιάσει στην αγκαλιά του καινούργιου εραστή της;
…
Η νύχτα απόψε…
Αυτή η νύχτα, βρεγμένο κουρελόπανο, ξεχάστηκε στο σύρμα της ταράτσας.
Αυτή τη νύχτα, ηχηρές φωνές έπνιξαν τη σιγαλιά και κατακερμάτισαν το χρόνο. Κι αυτός, διάβηκε σκυθρωπός σ’ απροσδιόριστους ορίζοντες. Και βροντοφώναξε στα πέρατα. Τότε σύρθηκε ο βοριάς πάνω απ’ τις υγρές στέγες των σπιτιών και κάποιο βιολί ρίγησε τα ερηπώματα της οικουμένης. Κι η Άνοιξη είναι ακόμη μακριά μας. Πόσο πολύ μακριά μας βρίσκεται η Άνοιξη!
Ένα άσπρο μαντήλι είχε σκαλώσει στο συρματόπλεγμα του προθάλαμου της περιθωριοποίησης. Και μια ντροπή - κηλίδα μαύρη της εποχής μας.
«ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ» - απομόνωση.".............
