(Η ΦωτοΓραΦία μου)για τη Μαρίνα Γκάτσου
Άκου!...
Στο κάθε ξημέρωμα,
που νοτίζει η σιωπή,
οι δροσοστάλες
είναι ο έρωτας
Η φωτιά
που καίει πάντα
Που σιγοβράζει το αίμα μας
Που μεταλλάζει τον πόνο μας
σε ποίησης μυσταγωγία
Η κραυγή της φωτιάς
παγώνει κάποιες φορές
Είναι οι ιδιότητες της φύσης μας,
οι ίδιες σε θερμοκρασία
πέραν του σώματος μας,
με του χιονιού
που στάθηκε στα μαλλιά μας
και πιο βαθιά στο κρανίο μας -
εκεί που γεννιούνται
οι παραισθήσεις μας
Άκου, άκου!...
Είμαι εδώ!...
Ουράνιο τόξο ζωών εφιάλτες
Κι εδώ που επιβάλουν
νύχτες δανεικές
είμαι εδώ
να σου χαϊδεύω τους στίχους
Να σου πω: Ποιείς ονειρικά!
Για ΄σένα
Γιατί το απλό είναι λίγο για ΄σένα...
Σε φιλώ πάνω στα ιερογλυφικά καμώματα του νου σου
**************
Kι επειδή είμαστε τρελοί
κι ας κυκλοφορούμε ελεύθεροι...
Της Μαρίνας σχόλιο στο σχόλιο
KΙ ΕΓΩ;;;
ΕΓΩ;;...
πες μου...
πες μου ....τι να κάνω;;;
ΤΙ;;;;
φτωχη νοιωθω στις λεξεις...
μιζερια να σου εκφρασω το "ολο"
δεν μου φτανουν...δεν μου αρκουν οι λεξεις...
ειναι λιγες....μικρες...μιζερες
κι εγω μαζι τους...γινομαι
πες μου...
Ποιητρια Αναρχη
ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΔΕΣΜΩΤΗ....ΤΩΝ ΕΓΚΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ....
της δικης μου....
την δεσμευσες...για παντα
κι ισως απο παντα...
απο τοτε που παλευες με τα ορνια...
που σου τρωγαν τα σπλαχνα....
κι Εσυ εκει...
απ την αρχη παλι....
και πάλι....και πάλι...
Φωτιας Εσυ....Δημιουργε...
Εσυ...ΕΣΥ...
Εναντια σε Θεους-Δαιμονες...
δινεις την γνώση....
την μια...
την μοναδικη....
αυτη της ΦΩΤΙΑΣ....
ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΗΣ...
ΕΣΥ...
αχ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ....
Ποσα δακρυα...πες μου ποσα...
ποσα....
για να γεμισουν αυτο το "θυσιαστηριο" ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ...
αχ....ποσο σε ΑΓΑΠΑΩ γαμωτο
ποσο πολυ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ....
ΠΕΣ ΜΟΥ...
