μην απορείς που σφυρίζω σαν τρένο τις ώρες
που μου διδάσκεις την κατασκευή των ρολογιών /
ήρθα τόσες φορές και το μόνο που
έμαθα είναι να ξεσκονίζω την πέτρα και
το καρφί στο μετωπικό μου υπερσύνορο /
αν μπορούσες να βαδίσεις με τα χέρια στους σταθμούς μου,
θα γνώριζες την γεύση της ανατριχίλας
όταν σπάει τα όρη και σκίζει τα νέφη σε μύρια νερά. /
σε πόσες χορδές θα παίξω το ταξίδι -;-
με πόσους σταθμάρχες θα κλάψω το όριο
/ απ' την συγκίνηση να διαγράφω το "αν ήμουν" -;-
και διαρκώς να θυμάμαι..! /
πώς έκανα την λησμονιά μάσκα της εβδόμης μου
και σ' έπεισα, μ' ένα τρενάκι μπαταρίας πως τρέχω
εκείνη που δεν ξημέρωσε ακόμη -;-
αν.. αν ήμουν ζωγράφος σου..
ξεκλειδώνω το "θα" της συνέχειας,
να φύγουν τα γράμματα και
σφυρίζω ξανά και καπνίζω στριφτό να
ξέρουν που γνώρισα τα βάρη μου /
και ξεκλειδώνω και βαγόνια που αυτό είμαι -
ένας φωτογράφος φευγάτων μυαλών και
φευγάτα μυαλά,
κι ένας ρεπόρτερ πολέμων των άστρων μου,
κι ερημίτης των μουσικών του απόκοσμου.
κάποιες φορές, ξυπνώ χορευτής - ικέτης
στην καρδιά των λίθων να κατοικήσω και
στα πρωτόγονα άυλα να κρεμάσω τα υλικά μου -
θεατρικά μου καπέλα κι ακατέργαστη απαγγελία μου
που μετρούσα τις στάλες μας
