πληγή στα χίλια

Ήμουν εκείνες που θάφτηκαν

στα θεμέλια του κορμιού μου

Στο πέρασμα μας

γινόταν σκόνη το χθες

Στο παγκάκι μας

ξηλώναμε το χρόνο

να χωράμε στις πλατείες αφανείς -

προγενέστερη βοή –

Στα κρατήματα λυνόμασταν

έτσι ξέφευγαν οι φλέβες μου απ΄ το δέρμα

και έκρυβες πάντα τη φωνή σου

Τη μέρα που σάλπαρα

τα τρένα τρελάθηκαν και κάλπασαν σε βυθούς.

Ο πατέρας είχε φτάσει. Ήταν βράδυ. Δεν πεινούσε. Κοιμήθηκε μακριά.

Η μάνα πήγαινε. Έφτασε στην άκρη κι

άρχισε να βαδίζει στο τζάμι – σα μύγα στην άχνη του νοτιά.

Έσπασα το τζάμι. Κόπηκα σε χίλια,

κι όλοι ήταν εδώ· οι βάρβαροι, οι αλήτες,

ο διαδηλωτής που πυροβολήθηκε στην κόψη της ψυχής,

κι ο πατέρας στο νήμα να κοιμάται μακριά

η μάνα παρά ένα στο νήμα

κι εκείνες, που ήμουν, θαμμένες στις γέφυρες των πελμάτων μου

Να σαλπάρω με τα τρένα τρελά

κι ο ουρανός να με διώχνει

κι η γη να με διώχνει.
Να τινάξω τους ορισμούς

να με πάρει η θάλασσα

Κι ο Κεμάλ είναι εδώ, κι οι βάρβαροι κι οι ξενύχτες

Και προχωρώ στα υπόγεια

Κι εσύ δε φοβάσαι

κι εκείνες έμαθαν πια

δεν ενοχλούν._