άτιτλο

Ξεχάστηκεν ο τάφος αδειανός κι / έμεινε η μνήμη αγέρωχη να / θρυμματίζει ουρλιαχτά δειλινών / Να με διπλώνουν στα δυο/ από πόνους αβάσταγους / την ώρα που έπαιρνε να σκοτεινιάζει / γεμάτος άδολη κραυγή / σιγής προσωπικής κι / αμαρτία αναμάρτητη να/ ταχυπαλμούν οι αίσθητες αιώνων, όμως / άγουρες σαν πρώτο φιλί. / Άκου πως τρέχει το βιολί στη σάρκα της ψυχής -!- / Εγώ δε μιλώ. Εκφυσώ δύσεις που δεν έθαψα - ξετύλιγμα χρωμάτων που / τότε μ' αυτοκτόνησαν και / τώρα μ' εμπλουτίζουν μύθους λατρείας στο / γκρέμισμα των κρατούντων εξαντλητικών αποκαλύψεων. Αμετανόητος Ιππότης του Απείρου. Άκου και πρόσταξε Ανάσταση -!- Οι νεκροί δεν πενθούν -!- Κάνουν σινιάλα στους φάρους των συνειδήσεων και προ(σ)καλούν..