Κλεονίκη Καλλέργη - Ευαγγελία Πατεράκη
έτσι μίλησε με τα χείλη μου...
Στις συντεταγμένες
ταγμάτων θανάτου
έμαθα ν' αφοπλίζω με
ένα βλέμμα τη
διασπορά της
ακινησίας!
Χωρίς να πιω
νερό της λησμονιάς
εκπαιδεύτηκα στη
λήθη και ξέφυγα από
την αγκύλωση
ανοσιουργημάτων!
Λεύτερος πια
πετώ Υψιπετής
Χαλάω τώρα με
τις ρίμες μου ό,τι
συρματόπλεγμα
έπλεκες!
Λεύτερος με
σπασμένα
δεσμά και
ήπαρ νέο
καρπώνομαι
αυτό που
δίπλα στο
χρόνο
μου στέρησες:
Την ταύτισή μου με
τη νόηση της
δύναμης του
φωτός!
Εγώ
πλέον
φάος!
κι έτσι μίλησα με τα χείλη του...
Ήρθα άδοξος και
μόνος
Λαβωμένη γη
και άδεια φαρέτρα
Χέρια αγκαλιά
και μάτι θολό
Στο πρώτο "αχ"
κουρέλι τα μέλη μου
και μια ανεμώνα
Στο δεύτερο
μ' ορμήνεψε ο
θάνατος πως
να διαβώ τη ζωή
Αστείος ο πόνος
μαγκωμένος στα
τα δόντια μου
Χορός και
πυγμή -
βέλη πολέμου
ιερών και οσίων
Δεν κυνηγώ
πεταλούδες
είναι ταγμένες
στον έρωτα
Δεν κυνηγώ
έρωτα
είναι ταγμένος
στο θάνατο
Θάνατο δεν
κυνηγώ
δίνει ρεύμα στη
ζωή και
τη στεριώνει
Θυμάμαι και
απλώνομαι
όταν απλώνεται
ήλιος
Ξεχνώ και
μαζεύομαι
όταν μυρίσει
αίμα
Δε με βλέπουν -
αόρατος παραμονεύω
με αναμονή
στην ισορροπία
Δε με φιλούν -
φωτιά ανάβω -
καίγονται όσοι
ανήλιαγοι
Μόνο ο ήλιος
με πλαγιάζει
και μου στολίζεται
στο σκαμμένο δέρμα
με ρίγη θαλάσσης
Εγώ
φάος!