Με είπαν μηδέν
Με λέω Όαση στο χάος


Απόφαση ουδέτερη
Νεκρή Λίμνη στα μάτια μου τα δάκρυα
Έτσι λοιπόν είναι η αγάπη;
Περιπλεγμένες ακτίνες φωτός
σε ήχους άηχους που έρχονται να με πάρουν
εμένα, με πόδια άκαμπτα
και χέρια αναμνήσεις
Μόνο η Αύρα μου με ορίζει
κάτωχρη
σε ένα αιώνιο δειλινό πορείας για το θάνατο
Κάποτε πεθαίνουν κι οι ψυχές
έτσι όπως τα φύλλα στους χειμώνες
Εξωγενείς δυνάμεις ωθούν στην άφιξη αλλά,
οι βάρκες δε γυρνούν πάντα γεμάτες.