Προσπάθησε, να
παραμορφώσει την
εικόνα της
Κατάφερε μόνο
να σκλαβώσει
τη σιωπή της
Κι έτσι, προτίμησα
να σώσω το
δάκρυ μου,
να της δώσω
να πιεί -
ν' αποτινάξει
τη δίψα
της φοβίας της...
Από μια χαραμάδα
του κελιού
της σιωπής της
κύλησε το φως
ανώφελα
Δεν άντεξα, ούτε
τα δευτερόλεπτα, ούτε
τις ενοχές
της παρόρμησής μου..
να σβήσω το
άχρονο του κενού
επιτρέψτε μου -!-..
Έτσι...
ας βρέχει...
