Τον λένε, ΝΗΜΕΡΤΗ!..
και, λέει: "...Είμαι μυστικός. Γιατί η αλήθεια δεν κατοικεί στο προφανές, όπως ο πλούτος των ωκεανών δεν είναι στην επιφάνεια. Είμαι μυστικός γιατί έχω πτυχώσεις, ρυτίδες και ασυνέχειες. Είμαι μυστικός γιατί σιωπώ όταν πρέπει να μιλήσω και μιλώ όταν πρέπει να σιωπώ. Είμαι μυστικός γιατί είμαι ερωτευμένος με την αλήθεια..."
Κι εγώ,
του χαρίζω τα λόγια μου...
Νύχτα στη νύχτα της γιορτής του φεγγαριού.
Την ώρα που οι Νεκροί Ποιητές
σκίζουν το χρόνο με το βλέμμα..
Κοιτάζομαι κατάματα μαζί με τη χλομάδα.
Κάποιος ίσως πει όνειρο!..
Εγώ λέω Εξομολόγησή μου
κι Αλήθεια μου!..
…………….
Τόσα πάθη!
Τόσοι χοροί!
Πόσοι θάνατοι!...
Ποιος είναι ο πιο μεγάλος;
Ο πρώτος!
Ύστερα, βίαια, βυθίζω το μαχαίρι...
Παντού, ανοιγμένες σάρκες, σκονισμένες φλέβες, σπασμένο το κρανίο..
Διαμελίζομαι. Δεν τρέμω. Θυμωμένος άνεμος κοντράρεται μαζί μου.
"Ποιος είσαι εσύ;" μου λέει, "Που θα ρημάξεις το βλέμμα των προγόνων σου; Τόσες ζωές!..."
"Είμαι ο πρώτος!" απαντώ "κι ο τελευταίος! Εγώ τεντώνομαι! Εγώ σπάζω! Δε με μαχαιρώνουν. Μαχαιρώνομαι. Να κυλήσει το αίμα. Ν' ακουστούν οι βοές!"
"Δεν έχεις το δικαίωμα! Απελπίζεσαι"
"Δεν απελπίζομαι. Φωλιάζω στη Ζωή μου! Μ' ακούς; Ερωτεύομαι και πεθαίνω!"
...............
Δεν είμαι ποιητής...
Αφρίζοντα αιμάτινα κύματα είμαι!
Τα σπλάχνα μου είμαι!
Φέρνω φωτιά και καίγομαι!..
Φέρω τσεκούρι και κομματιάζομαι!
Δε γνωρίζω αριθμούς. Δε γνωρίζω γράμματα.
Πατώ τη γης κι ανεβάζω ρίχτερ στο σύμπαν.
Κάθε που πεθαίνω,
ένα γιοφύρι στήνω στο χάος...
Κάθε που πονάω,
φιλιώνω με το φιλί...
Αποχωρίζομαι, χωρίζομαι και πάω...
Ατέρμονο το ταξίδι των θανάτων...
Δεν έχω πρώτο, δεν έχω τελευταίο...
Ο νεκρός ανοίγεται στους ουρανούς
πιο μάχιμος, πιο γενναίος!..
…………………..
Σε συνάντησα βροχή
με ρίζωσες στο στέρνο σου
με κάλεσες και απλώθηκα...
για Σένα, Ποιητή μου!..
