Κι αν μιλάς
δεν ακούω
Τρέχω -!-
Να μη με συναντήσω
Να μη σωθώ
και μείνω νεκρός
σε ίσκιους έντονους
και νυσταγμένους
Κι αν
λες..
άψυχες οι λέξεις -
αγκίστρια
που κρέμονται
στα χείλη σου
τα δαγκωμένα
Αρνούμαι
να κρεμαστώ ξανά
σε χείλη που
ξέβρασαν ψέμα
και ψέμα...
Τρέχω -!-
Δεν έχω τρένα εγώ
μόνο σταθμούς
με ρολόγια ξεκούρδιστα
Ξεχασμένους σταθμούς
δίχως βαλίτσες
κι αποχωρισμούς..
Χαϊδεύω εκεί
τις αναμονές
με γοργές κινήσεις -
μη μείνω
και λησμονήσω
και με βρω
ραγισμένη απόλαυση
της ατολμίας σου
Ένας ήλιος
στάζει
αίμα
λάβα
και..
πληρωμένα
αγγίγματα
Και τρέχω
σε ράγες
προπολεμικές
και
γι΄αυτό και
μόνο
δικές μου
Νόμιζα
ασυντονισία
και είδα
φιλί
και φιλί
και φιλί..
Από παιδιά
άγνωστα
με φύλο ουδέτερο
Πως πάντα
με καλούν
τα φύλλα
ουδέτερων εποχών -!-
Τρέχω -!-
Με αγκαλιές
ξένιες
και υγρές
από ιδρώτα
που με αφήνει
άφωνη
και άφωνο
Έτσι κι αλλιώς
το βλέμμα μου
τα βλέμματά τους
τραγουδούν
Κι οι
σιωπές μας
ερωτεύονται
Τρέχω
σε κήπους αμαζόνων
που σαϊτιές
και οργασμοί
και...
κυλούν αφές
σχηματίζοντας
κορμί
Εκεί
χαϊδεύω πλήκτρα
συνθέτω
και είμαι -!-
Νύχτες είμαι
κατά της νύξης
το πέλαγο
με τη γλώσσα
να τρέχει
μαζί μου
συντονισμένα
πλην
κατασκευασμένου
συγχρονισμού
Με τη γλώσσα
να κυλά
σε βουνά
ηλιοκαμμένα
να γεύεται
τον Έρωτα
του
Παντός -!-
Πάνας
σε μεθύσι άγριο
με
αλκοόλ συσσωρευμένο
στο μυαλό μου -
εκ γενετής
παράταιρη
και παράταιρος
αντικοινωνικός
στη λησμονιά
των πυξίδων
Οίδα
και
είδα
κι αν μιλάς
δεν ακούω -!-
Σκότος
οι ήχοι σου
οι στίχοι σου
έρεβος
και
πως ταιριάζει
στο πολύ
που απέφυγα-!-..
Στο τέλος...
άρχισα εγώ -!-..
Με πρόλαβαν
στην καινή μου
έξοδο
"Μη μας φεύγεις -!-"
μου είπαν -
αλληγορία
του..."σε θέλω"..
Και σκαρφάλωσα
με πάθος
το πάθος
...
μιας νύχτας
που χίλια μάτια
κόχλασαν
το αίμα μου -!-
-Βαθμοί εκατό
και άπειροι ακόμη-
όταν άρμεξα
την αλήθεια
και ήπιαμε
Ζωή -!-
Πόσο μέσα μου
ο κήπος ο αγέραστος
των αμαζόνων -!-
Κάθομαι
επιτέλους
σε δέντρου κορμό -
μέσα
λυσσομανεί ο καιρός
χυμοί και χυμοί -!-..
Κάτω απ' τη σκάλα
κάθομαι -
απέναντι η Λίμνη
και το κορμί
...
κι όταν όλοι
θα λένε ότι
λιποτάχτισα...
κι ανάθεμα θα
κράζουν...
...Στον κήπο των
αμαζόνων
εγώ
πίνω την
αιωνιότητα
λαξεύοντας
επιδέξεια τον
Έρωτα
που είπαν
αμαρτωλό
και
λέω Πάντα ... συν...
...σύμπαντα -!-
...μια Νύχτα
Άγια.. που
εσύ
πήρες την
κόλαση
πάνω στον
τοίχο του
κελιού σου
με τη δυσωδία
πρόστυχων ορμών
εγώ γεύομαι
τα
Πάντα -!-
