Απάγκιο
σε κίτρινο φιλί
φανοστάτη -
προστάτη
μέρες
μαύρης βροχής
σε αναπάντητα
γιατί
εν όψει τομής
σε δάγκωμα σκορπιού
τρύπιων αισθήσεων -
που ξεφεύγουν
οι λέξεις
όταν
απαγγέλεις
όρθιος
χτύπους καρδιάς
με
αναλόγιο σπασμένο -
σκλαβωμένο
ντροπή
και
τρέπεται σε φυγή
προσευχή
και ίσκιος
μιας σταγόνας -
κραυγή -
του φεγγαριού
που
είδε και
συγκράτησε την
καρδιά του
σε μια
σπασμένη κορνίζα
με όνομα γυναίκας
μέσα
σε βέβηλη μανία
γέλωτα
κι αποστροφής..
Κι εγώ
ακόμη
πάλλομαι-!-
Δεν αναβάλω ξανά
Ενώνω τις εποχές -
να αναδείξω αρχές
που πέρασαν
δίχως να σταθούν
στα κουρέλια
των δρόμων
που εσύ φοβήθηκες -
παραποιήθηκες -
γιατί
αρνήθηκες τις
κίτρινες νύχτες
της μαύρης βροχής
κι έχασες την
απέθαντη Άνοιξη των ονείρων -!-..
