ΛΙΤΣΑ ΠΑΤΕΡΑΚΗ
Ο σαρκοφάγος πολιτισμός
μόνο ένα λυγμό μου άφησε
όλα τ' άλλα μου πήρε...
Θέλει τα πάντα να θραφεί
ακόμη και τα σπλάχνα μου!
Πού είστε παιδιά μου;
Όνειρά μου;
Φτερά μου, λέξεις μου
Πόθοι μου;...
Πού είστε ζωές μου;...Παιδιά μου;...
Σε ποιούς δρόμους βρωμερούς
σας ξέβρασε η μήτρα μου;...
Μόνο ο λυγμός μου έμεινε
και η ντροπή που είμαι
Για ΄σας που μέλλον δεν ετοίμασα
ατίμασα τα όνειρά σας
Καθισμένη σε πολυθρόνα κουνιστή
πιπίλαγα καραμέλες "πολιτισμού"
με πολύχρωμα περιτυλίγματα
κρυμένη πίσω απ' το δάχτυλό μου
αυνανιζόμουνα κοιτάζοντας τα σίριαλ
Δεν "άκουσα" τις καταιγίδες που πλησίαζαν
Κοιμόμουν τον αιώνιο
Μαστουρωμένη αλήτισα εγώ
Χειροκροτούσα βιασμούς
κάτω από μπαλκόνια
προεκλογικών συναθροίσεων
Κι εσείς σπλάχνα μου
χτυπούσατε
τα τοιχώματα του άχρηστου κορμιού μου
Κι εγώ εκεί...στο χειροκρότημα,
στις βλακώδεις υποσχέσεις,
στα ηλίθια σίριαλ,
στο βούρκο!...
Και τώρα
πώς να σας κανακέψω παιδιά μου!...
Πώς να σας πιάσω απ' τη αρχή;...
Ένας λυγμός που έμεινα...
*********
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
Τα μπάσταρδα παιδιά σας φιμώσατε.
Τα νοθογενή παιδιά μιας ελευθέρων ηθών ζωής,
άρρωστης πουτάνας μάνας,
γόνοι ανενεργού και στείρου σπέρματος
λόγω της πνευματικής σας κρυψορχίας.
Μια ζωής
που τη σάρκα της ξεπούλησε
στις ανήλιες τρώγλες και καλντερίμια
για λίγα κυβικά εκατοστά δραστήρια σπερματοζωάρια.
Την ανέχεια και τη σιωπή αποδεχτήκατε
αντίτιμο για το ευτυχές με δικές σας μονάδες μέτρησης
και γεμάτο προσόδους μέλλον των παιδιών σας
που επιτήδειοι τυχοδιώκτες σας τάξαν.
Τα στόματα μας κλείσατε
μήπως και ξεστομίσουμε τα ανώριμα όνειρα μας.
Τα μάτια μας σφραγίσατε
μήπως τολμήσουν και δουν λιγάκι επέκεινα.
Την γεμάτη θράσος γλώσσα μας,
ναυτικό κόμπο δέσατε
για να ταιριάζει
με τον κόμπο της καλοδεμένης γραβάτας
των κλινηρών παχύσαρκων φωστήρων σας.
Κομψά σφιχτοδεμένη θηλιά στο λαιμό σας
οι γλώσσες μας.
Κλύσμα στο νεανικό μυαλό μου σκοπός σας έγινε,
κάθαρση της δήθεν βρωμερής νοητικής αντίληψης μου,
απόσταγμα ακαθαρσιών μιας σάπιας κοινωνίας,
χωρίς να έχετε αντιληφθεί τη μούχλα,
στο πέτο από το καμηλό και αλογότριχα σακάκι σας.
Μια κοινωνία σπιναλόγκα.
Επιπόλαια και ανώριμα
μου λέτε ονειρεύομαι
εσείς που ώριμα και συνετά μακελεύετε,
μισερεύετε, κατακρεουργείτε
και κιμαδιάζεται όνειρα,
ιδεολογίες, ηθικές
και ανθρωπιστικές αξίες.
Γονείς υποδείγματα,
με το στανιό δικαιούχοι γονικής μέριμνας,
γονείς πρότυπα
να μας επιβάλλουν
να ζήσουμε τα με απαραίτητη
γονική συναίνεση μύχια μας όνειρα.
Πρότυπα!
Να μας χρησιμοποιούν
υπέρεισμα στα υποτονικά τους όνειρα!
Το λαρύγγι να μας κόβουν
γιατί τα δικά τους όνειρα για τη βολή θυσίασαν.
Μεγάλοι και τρανοί
να μας αποκαλούν μικρούς ανώριμους και άωρους
αυτοί που μεστωμένοι, ωρίμασαν,
αυτοί που αποφάσισαν
να παραδώσουν τη ζωή τους στα χέρια άλλων
προς διαχείριση διότι λέει απόκαμαν.
Ένα ρίγος διαπερνά το μεδούλι μου
-όχι από σεβασμό
αυτόν καιρό τώρα δικαιωματικά χάσατε-
και να πίσω εδώ τον σβέρκο μου
πιάνει η παγερή ψυχή σας
και η ψυχρότητα των συναισθημάτων σας.
Ο τρόπος που ευτυχισμένοι αισθάνεστε!
Μονάχα δεν μου είπες
πόσο ευτυχισμένος είσαι!
Σε νούμερο είκοσι εννιά;
Πέντε κιλά; μήπως δώδεκα;
γύρω στα δύο μέτρα
ή μήπως
είναι πιο εύκολο να μου πεις
σε δολάρια και φράγκα!
Τόσο καιρό στην απομόνωση!
Δεν είμαι και καλά μέσα στα πράγματα.
Τελικά βγήκαν και καινούργιες μονάδες μέτρησης!
Τι σου είναι ο πολιτισμός…
