ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Κωνσταντίνος (Aenaos)
Tόσο καιρό στο σκοτάδι, στη υγρή
και ανήλια καλύβα που διάλεξε
μήπως και κρυφτεί από τους καταδότες.
Αβίζο χωρίς αποστολή κατάντησε
ανιχνευτικό σκάφος στον ωκεανό της απληστίας
που το σκαρί του θαλασσοφουρτούνα μουχλιάζει και τσακίζει
μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα.
Βλέφαρο έφτασε να στήνει
μπας και βγει να δει λίγο φώς.
Μπας και τη ψυχή του με μύρα αλείψει
Και τον φρέσκο αέρα νιώσει.
Απ΄ το σκοτάδι οι αμφιβληστροειδής του όμως καήκαν
απ' το σκοτάδι που με βία αγάπησε.
Πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός
γιατί τα χέρια του ζάρωσαν.
Τα μάτια του καήκαν, αλμπίνος κατάντησε
όμως ακόμη μπορεί νιώσει τους σπιούνους,
τους χαφιέδες που καρτερούν το συναίσθημα
να καταδώσουν σ' αυτούς που αρέσκονται να το καπηλεύουν.
Η θυσανωτή του ψυχή στολίδι,
να λαμποκοπά και να γυαλίζει
στο ημίφως που φώτισε το έρεβος και
που έκανε τη δύστυχη ψυχή του να αγαλλιάσει λίγο...
Ένα θεριό που λαχταρά το αργατινό να διαβεί αλώβητο
και την ανάλγητη νύχτα να ξεχάσει
με μόνη απαντοχή
στις πρώτες ακτίνες της νέας μέρας που ξημερώνει
τη ψυχή του να μουλιάσει...
