πειρατικές γραμμές

Ριζώνουν οι βροχές.
Στ' ανηφορικά μου μάτια
νοτισμένα ηχητικά παράσιτα
/ από πειρατικές γραμμές
τσαμπουκαλεμένων οριζόντων./
Συνεχές το χάος της γραμμής -
κυκλώνει κάποτε το παλιό τραμ
/ της πόλης που άστραψε από κεραυνούς /
Παίρνει τις καταιγίδες και
διαβαίνει σφυρίζοντας
στο άηχο άσμα ξέφρενου συνθέτη,
που λύθηκαν τα μυαλά του.
Στ' ανάκατα μαλλιά μας
γεννιούνται πεταλούδες της φωτιάς._

άτιτλο

Μια στάλα βροχής, και ολίγη πραγματικότητα, επιφέρουν πανικό.
Η μόνη ωδή - βροχή στον τσίγκο της στέγης.

Τα υγρά χείλη της ανθρωπότητας στάζουν θεό,

και γεννούν τα θαλασσινά ταξίδια των πλοίων, που άργησαν να φανούν
Αργεί η φύση να σμίξει με παφλασμό, όταν οι σκέψεις - σειρήνες - μαγεύουν τ' αγριολούλουδα._

άποψη αριθμού

 

λοιπόν, για να μη λέμε πολλά λόγια, η ανθρωπότητα δεν σώθηκε ποτέ, ούτε θα σωθεί η ανθρωπότητα. μονάδες της, μόνο, σώζονται. άνθρωποι αυθεντικοί, που σπάνε τους καθρέφτες τους, κι αδιαφορούν για τα είδωλα. που γνωρίζουν την αγνωσία τους, και νιώθουν το φιλί της πέτρας, που λάβωσε την πιο δυνατή τους ανάγκη. και τότε, χαράζει ο σταυρός. και είναι παντού, κι εδώ κι εκεί, σ' ολάκερο το κενό το παλλόμενο, σε κάθε του ήχου πλατιά σιωπή.

με τσαλακωμένες τις εφημερίδες και τα περιοδικά, της μιας χρήσης τη γιορτή, με την υπογραφή του μαινόμενου "τώρα" - σπασμένες σύριγγες στις φλέβες ναυαγών - κατεβαίνει εκείνος που σώζεται, και κατεβαίνει απ' το χρόνο και το μήκος του και την ταχύτητά του. απ' το φτηνό του ύψος, κατεβαίνει μια ανθρωπότητα που δεν σώθηκε, σαν μια γροθιά, ποτέ της.

*μόνο αθυρόστομη η προαναγγελία των θαλασσών, που δίνονται με κύματα στα ρίγη των αθανάτων*

Φοβάμαι

 

Φοβάμαι τους ανθρώπους, που τόσα χρόνια κάνουν πως δεν έχουν πάρει χαμπάρι, και μια ωραία πρωία - μεσούντος κάποιου μήνα - βγήκαν στο facebook με τσιρίδες κραυγάζοντας "θα πεθάνουμε από κορωνοϊό, ανεύθυνε".

Φοβάμαι τους ανθρώπους, που με μολυσμένο νου και ψυχή, πασχίζουν τώρα να μολύνουν τα δικά σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους, που σου πουλούσαν μούρη και καλλιτεχνία, μη τυχόν και τους ξεδιπλώσεις το άδειο τους, και τους βλέπεις τώρα να καταθέτουν δάκρυ και έγνοια.

Φοβάμαι τους ανθρώπους, που στήναν πάγκους στις αίθουσες του πολιτισμού και ξεπουλούσαν ακατάσχετα με χαμόγελα τιτάνιου ύφους και πνεύματος, για τη δόξα,

και τώρα ξαναπουλάνε, όταν τους πιάνει το μεράκι του ξεπουλήματος και έχουν "απόψεις" και σουξέ.

Φοβάμαι τους ανθρώπους, που πετούσαν λάσπη στην αυθεντικότητά σου και την αθωότητα, και τώρα σε λοιδορούν, γιατί, λέει, δεν συμμερίζεσαι τα δικαιώματά τους και τη "δημοκρατία" τους.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Αυτό το χρόνο, φοβήθηκα ακόμη περισσότερο._ (παραλλαγή του ποιήματος "Φοβάμαι" του Μανώλη Αναγνωστάκη / προσαρμοσμένο "στα έργα και στις ημέρες μου" - Ευαγγελία Πατεράκη)

η τραγικότητα του γελοίου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ανάμεσα απ' την τραγικότητα του γελοίου και τη φρικτή πληγή μου, περνά, κάθε βράδυ, στερεμένη η ανθρωπότητα μ' ένα ξεκούρδιστο σφύριγμα, που η φύση γίνεται λυγμός στα σπασμένα πατζούρια του προσώπου μου. και πάντα την ακολουθεί, λαχανιασμένος, ο γερασμένος σκύλος τ' ουρανού, που ξέχασε να πεθάνει, αφού του διέγραψαν τη μνήμη, εκεί, πίσω απ' τα ναυάγια των τρένων στον παλιό σταθμό.

"να δεις, που στο τέλος, θα σωθεί το δάκρυ με όλα τα μυστικά της κατασκευής, κι έτσι, θα αποκαλυφθεί η αιωνιότητα των τραγικών με το γελοίο καπέλο που μόνιμα στάζει νερό και, θα σωθούν τουλάχιστον τα σκυλιά - ό,τι μπορέσαμε να ρημάξουμε από την άθλια στάση μας στον κεντρικό σταθμό μιας πόλης".

από τη νέα ποιητική μου συλλογή "πλουτώνιο άλγος μου"

"μέδουσα"

Με γεννάει, αδιάλειπτα,
ένα ψέμα θανάτου
στην αναπνοή αδιάφορων πλοίων
πως έφτανες χίλιες πτυχές
με ξελιγωμένη γλώσσα
ν' ακούς σπαραγμούς χρωμάτων
και να μην μ' ακούς
στον κυρίαρχο νου των δειλινών
που μυούν τις νύχτες των
δακτυλικών μου δακρύων
μέσα στην μήτρα του επόμενου τοκετού
που σπαράζει το Ποίημα
με την Μέδουσα των υπογείων μου.
Στο τελευταίο κεφάλι μου
τα σκαλοπάτια σου σκόνταφταν εξονυχιστικά
στα καλπάζοντα νερά μου
και η διαπλανητική μου προσευχή
από σπασμένη βάρκα στον σταυρό των αγίων
που δεν έφταναν ποτέ μαζί σου
δεν έφτανες να αναδείξεις την
θλίψη της προσοχής μου.
Με τρένο προσμένω
της θυσίας το όνειρο
και του καθρέφτη σου την σιωπή στο
ψήγμα της αφής μου.







 ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ
και ON LINE https://24grammata.com/product/00096/
καθώς και τηλεφωνικά στο 210 612 70 74 / αντικαταβολή
ΔΩΡΕΑΝ έξοδα αποστολής σε όλη την επικράτεια (ανεξάρτητα από το ποσό παραγγελίας)

η αθανασία των νερών

ήμουν ό,τι δεν έβλεπες

και ό,τι λησμονούσα να μην είμαι

να βρίσκομαι εν τη απουσία μου τακτικά.

στη χαώδη επιφάνειά μου

το μόνο που γνώριζα ήταν το κενό των σελίδων

από αιώνες και ψιθύρους ανερμήνευτους.

τυφλή από χέρια της ανάγκης.

ένα δέντρο παράδοξο

που ρίζωσε στη Γη των νεφών
ανάποδα, σαν τον κρεμασμένο πυρετό -

γι' αυτό μπορούσε να ταξιδεύει και

να μην ελπίζει -

γι' αυτό, να μη φοβάται να χάνεται

χαμένη μονίμως.

περιστασιακά καθρέπτιζα άγονους τόπους

και γενικώς σε τρομάζει ακόμη

το κινούμενό μου πρόσωπο - τριάντα μοίρες φυγάς

και τριακόσιες εξήντα αναζητήσεις σε φλόγες που

αν έσβηναν

θα χανόταν η σκηνή μιας ολάκερης περιφοράς

του κόσμου μου.

το μόνο που μπορώ, με βεβαιότητα, να σου πω

είναι πως τα νερά δεν πεθαίνουν ποτές - ακόμη

και στους δεινότερους βάλτους

τα ύδατα παλεύουν τους δαιμόνους τους και ζουν -.

έτσι, περνούσα ατάραγα τις βροντές μου,

ζώντας όλο και πιο βαθιά την υποψία της κοσμικής μου άγνοιας.

με δίχως οπαδούς να μου γυαλίζουν τους δρόμους

μ' αρνιόσουν από φόβο που

ήμουν ό,τι δεν έβλεπες

δύσκολα κι απλά,

κρεμασμένα άστρα. να μην περιμένω

αναμένοντας την απόλυτη σιγή

από την σπλαχνική μου την πιο κρυφή μάχη -

όταν πάλλεται το τίποτά μου

στον ελάχιστο οίκο του Ήλιου μου.

με βήμα βαρύ

που διψά ανεπηρέαστα

την ακατάσχετη μάνα να κολυμπήσω

σ' όλους τους γύρους της Σελήνης

σε μια Στιγμή π' αρνείσαι με βροχή.
κι όμως, δεν σε ξεγέλασα ποτέ._ Ευαγγελία Πατεράκη, από την υπό έκδοση συλλογή: "Ανώνυμη Αποκάλυψη"