Κυλάς στο τζάμι
τις νύχτες που βρέχει
/ αποφεύγω να σε καλώ τα καλοκαίρια
που ερημώνω βαριά /
μετρώ τις πορείες σου με κύκλους
μα κάπου
με πιάνει το κόκκινο
και αδειάζω διψώντας πυρετικά.
Μάννα εξ' ουρανού
εντείνονται τα νερά -
μια καταιγίδα εξωφρενική
κι ανάβει το πράσινο.
Συνεχίζεις να κυλάς
ράβοντας τα σπασμένα μου
στον βρεγμένο λαιμό μου
στα χλωμά μου πρωινά
και φτάνεις ως την αποβάθρα
να ξεπλύνεις τα καράβια μου.
και συνέχεια γαζώνεις,
Μάννα εξ' ουρανού, - δίχως ρόλο -
στην αντίκα σίγγερ,
τα σπλάχνα των ταξιδιών μου
και τα χείλη μου που σκίστηκαν
στην πλάνη του ατελούς.
ως τ' αχανές το πρόσημο
πάντα νύχτα να βρέχει. - αφιερωμένο στην δικιά μου μάνα -
