δεν είπε ποτέ..

Παρφουμάρομαι φλιτ –

παιδικό μνήμα

στον πανάγριο τάφο του εγκεφάλου μου

Στην καρδιά του λυγμού

ξεσκισμένα βράδια οι μέρες.

Στο χιονιά των νημάτων μου –

να κόβω μαχαίρι τα νήματα

και να γλύφω καρφιά.

Ό,τι θυμάμαι  - τατού η μάνα στη φωτιά μου.

Τη θυμάμαι, δαγκώνοντας δάχτυλα.

Μ’ ακρωτηριασμένες παλάμες
σηκώνομαι σε μαύρο φυλαχτό

Σάρκινες φωνές – οι στριγκλιές των αινιγμάτων μου.

Δε σας πίστεψα ποτέ εσάς που ανοίξατε πύλες –

διαρρήξατε το θάνατό μου, κι έχω να περάσω γκρεμό.

Τατού η μάνα το χώμα μου –

Και δεν είπε, να πάρει.. -!-, δεν είπε, να πάρει.., τίποτα.
Τίποτα όμως..!

…κι οι πύλες, έφραξαν, για πάντα,

παραμένοντας, εγώ, τοκετός

στου δακρύου το ολόγραμμα._