... Διμούτσουνες αλήθειες, με δέλτα του κόκκινου, και μι της μανίας, για προβολή λατρείας. Μα από πότε η
Αλήθεια, γυρίζει σαν τέρας με δυο κεφάλια, κι από πότε η λατρεία
διαφημίζεται σαν πουτάνα σε ξαπλώστρα στην αμμουδιά; Θα μου πεις, στην άτεχνη εποχή μας, που βιάστηκε η Ποίηση, τα πάντα γίνονται.
*κοιτάζεται στον καθρέφτη της. καλό το μακιγιάζ. το πριγκηπικό φόρεμα,
το καλσόν, τα μαλλιά, στην εντέλεια. κρύβει επιμελώς τους πόντους που
ξέφυγαν. το κόκκινο στα χείλη εντυπωσιάζει, η θάλασσα στα μάτια της. η
μαϊμού στο σκαλοπάτι της αναμένει πάντα μια μπανάνα. της πετάει μισή, μ'
ένα δάκρυ δήθεν, αποκρυσταλλωμένο δήθεν, του δήθεν - δηθενιά της
καλλιτεχνίας της. έχει κρύψει τις σφήγκες της στη μύτη της γόβας –
δωδεκάποντη να μοιάζει ψηλή. βαδίζει ρυθμικά. μια ακόμη ξεφωνημένη στο
στερέωμα. αφήνει να σέρνεται πίσω της - σκηνοθετικά - μια φιλοζωική
εταιρεία, κι ένα πέπλο φιλανθρωπίας. βιάζεται. πρέπει να προλάβει να
προσκυνηθεί. ένα δήθεν, κρίμα να πάει χαμένο. βιάζεται πολύ. σκοντάφτει.
πηδιέται. πρέπει να είναι στην ώρα της. η μαϊμού ξύνεται. πηδιέται το
σύμπαν. καταγράφω εγώ. φωτογραφίζω το τέλος μιας γύψινης μέρας. ξέχασα
να πω: τη λένε Άλφα Μι. στο τέλος, στα περιεχόμενα η επιμέλεια, δεν
μπόρεσε να συλλάβει το φωτογράφο. καιροί μαινόμενοι, γι' αυτό ακόμη μας
ξεγελά το καλοκαίρι και..βρέχει χολή. τέτοιοι που είμαστε..!
μια μπανάνα για τους άστεγους υπάρχει;
..κι όποιος είδε, γνωρίζει..όποιος δεν είδε να μάθει, αν θέλει να λέγεται άνθρωπος.
πάντως, να θυμόμαστε. Πάντα κάποιος καταγράφει και φωτογραφίζει.
Αλήθειες μ’ ένα πρόσωπο και οργή. Έτσι, για την Ιστορία, και για της
Τέχνης την Ιστορία, που κρύβεται, όπως σε κατοχή, για να δράσει τη
στιγμή την κατάλληλη.*
το δικό μου συμπέρασμα το έχω βγάλει: αν
δεις ένα δάκρυ αληθινό, είναι από εκείνους που ομολογούν ντόμπρα και
σταράτα. και μόνο απ' αυτούς. εκεί, θα με βρεις, αν θέλεις να με βρεις.
(από το γνωστό πλέον: "το σκισμένο καλσόν" - η φιρμάτη μαιμού, και η
πόρνη με τη μουτσούνα της παρθένας, που το ΄ρίξε στην ποίηση)
Προμηθεύς Πυρφόρος
