(αφιερωμένο στις γυναίκες με ... το σάβανο που, λιθοβολήθηκαν γιατί ... ήταν γυναίκες..στο όνομα, ενός ακόμη παντοκράτορα,...,...)
Κάτι απ' το μνήμα έχει
του τάφου κραυγή
Το ξύπνημα
που κόλλησε στα
ματοτσίνορα -
στα σύνορα
της ματιάς
για αύριο της
λύτρωσης
Ναι-!-
Έχει απ' το μνήμα
που θάφτηκαν
οι λίθοι
που σταμάτησαν
το επόμενό σου...
..που δεν ντράπηκαν
να εισχωρήσουν
τους Πόνους
απ' τους πόρους
του σάβανού σου -
το λευκό τσουβάλι
της θηλυκότητάς σου -
να ματώσουν
ματαιώσουν
τη γιορτή σου
στον κόσμο των
θνητών..
Κι έτσι
στο σάβανο
άρχισε να ανατέλλει
η δύση
με το κόκκινό της
δίχως όρια
και δίχως πανικό
Και που τα πόδια σου -;-
Και που η καρδιά σου -;-
Και πως τα μάτια σου
όταν ξυπνούν -;-
Σπαρταράς
στη γιορτή -
μια σάπια νύχτα
και σάπια βροντή -!-..
Κι ότι έλεγα
να σε φιλήσω
τα κρύσταλλα έσπασαν
και τα χέρια μου
και μάτωσαν τα χέρια μου
Έχει ματώσει το μυαλό
Με γεμίζει
ο "ματωμένος γάμος"
αφού είχα αργήσει
να τον μελετήσω
και μεγάλωσα πολύ..
Αλήθεια -!-
δεν πρόλαβες
να δεις
τις ρυτίδες μου
...
αντάλλαγμα
που δεν είδα ποτέ
τις δικές σου
στις πρόχειρες δίκες
των πρόχειρων δικών
στην προχειρότητα
των δικαστών
στην εξουσία
των βασανιστών
Κι έτσι
δεν μπόρεσα
να σ' ερωτευτώ
γιατί
μαρμάρωσες
κι ο χώρος
στο χρόνο -
σακάτης,
πίσω απ' το σκήπτρο
της κρυμμένης ντροπής
που ήταν
η ομορφιά σου -!-..
Κι άξαφνα
σταμάτησες
και τα κτήνη
νύσταξαν
κι έγειραν
να κοιμηθούν..
