Σπασμένη καρέκλα
στις ενοχές της αυγής
στο τέλος
που φάνηκαν
τα θρύψαλα των ανθρώπων
σκισμένοι τοίχοι
τη σκιά της κρατούν
σ' αιώνες σιγής
πριν μπόρα ξεσπάσει
Πευκοβελόνες γέρικες
και φύλλα συκής
τα μόνα απ' τα φύλα
που γέρνουν αθώα
σε συρτάρι του άπειρου
στο χείλος του γκρεμού
για τα όχι
που λεηλάτησαν
θησαυρούς και αγρίμια
Σπασμένη καρέκλα
με ξέφτια και δόντια
φυτεμένα άτεχνα
να έχει αντοχή
και τέχνη εραστή
να την τρέμουν
ασπούδαστοι στης καρδιάς
τους παλμούς
στα τραγούδια
που βούλιαξαν
στων πελάγων τη χώρα
στέκει ορθή
με δεμένη πληγή
στα χρόνια που έζησε
φιλί να κρατάει
για όλες τις άρνησες
παραμονές και ανήμερα
θηρία που βρυχήθηκαν
σε άγονα όρη
στάζει παιδί μ'
ορμή και
βλέμμα βαθύ
να τιμήσει τη γέννηση
στη γένεση κόσμου
κι αν την ξεγέλασε
να πει το ναι
σπασμένη καρέκλα
δίχως ντροπή
να βουλιάξει στο πάθος
να φιλήσει κορμί
με ψυχή και ρωγμή
που φυλάει τους χρόνους
αλήτισσα στέκει
στην αποθήκη του νου
με ξέφτια και σκόνη
και σκόρπια ζωή
σε μεθύσια κορίτσια
σε αγόρια των δρόμων
να σημαδέψει τον αιώνα
που τη φώλιασε
να ανατρέψει το Όχι
που την πρόδωσε
και πουτάνα την έσυρε
στα στενά τα μυαλά
των ανθρώπων
Σπασμένη καρέκλα
τιμά τον τίτλο που έλαβε
και μοιράζει αγκαλιά
σε φύλλα ξερά
και αξίας συντρίμμια
πουλιά που τα τρόμαξαν
των ανέμων τα ξέπλεκα
μαλλιά...
Να τη θυμάσαι
την ιστορία της
σπασμένης
καρέκλας ... μου
