Πού πας-;- Βράδυασε

Είχα μείνει
και
εμμένω
στη φυγή
-στη φυγή σου-
Σαν
από χρόνια
ατέλευτα
-ξέρεις,
αυτά που
χαράζουν
-σε χαράζουν-
κι υπνοβατείς
και σε κάνουν
να σέρνεσαι
στο κατώπι
-κάτι ακόμη
να πάρεις-
ακόμη και
τον πόνο
Σαν από χρόνια
λοιπόν
να σ' έψαχνα

Πες μου
γι' αυτά
που φέρνεις
και παίρνεις
όταν
σκαρφαλώνεις
στα κύματα

Λες φεύγεις
δεν ανήκεις
δε ζητάς
Πες μου
τολμάς;

Αποθηκεύω
χαρά στιγμών
κάτω απ' το μαξιλάρι

Κούρνιασε
και
μη φεύγεις
Κι εγώ
θα μετρώ
τα κομμάτια
του καθρέφτη
που σε πλήγιασαν
-ακόμη
και τα θρύψαλα
θα τα ζυγίζω
με το καντάρι
τόσα φιλιά
να σου δίνω
κι άλλα τόσα
οράματα
πετάγματα

Πού είσαι;
Δώσε μου χρόνο
να σκέφτομαι
πιότερο να σ' αγαπώ

Εδώ
οι νύχτες βαριές
μου πόνεσαν την πλάτη

Προσμένω
τον ωκεανό σου
ωκεανέ μου
και άφοβα
να βουτήξω

Κι όμως
είμαι
είσαι
κι ας μας φθονούν
Και είσαι πάντα εδώ
Κι εγώ
τρέχω τα βράδυα
της αγρύπνιας
-τρέχω
σου-
έχω
σου
το βλέμμα
το περίσσιο φιλί
το όνειρο
Έχω το νου μου
στο φιλί
σου

Και γράφε μου
Οι αντάρες τους
δικός μας
γόρδιος δεσμός
κι ας μη γνωρίζουν

Εσύ
γράφε
μου