το αξίωμα

Όσο ψηλά και να κοιτάξει το ερπετό ποτέ δε θα σε φτάσει Ουρανέ μου Κάπου τελειώνουν κι οι κορμοί κι οι πύργοι τελειώνουν κι οι φωνές Κι ενώ εσύ ανταμώνεις τους ορίζοντες κι ορίζεις το άπειρο το έρπον θα σουρίζει πάντα κάτω απ' το μεγαλείο σου Κι αν γίνει πάλι να μας αντιγράψουν τις λέξεις μας χάρισμά τους λέω Το Όναρ το δικό μας εκτινάχθηκε στο άβατο Κι εκεί τα έρποντα ψοφούν στον ήλιο σου Ουρανέ μου