20 . 07 . 1988
6:05 π.μ.
στην ανατολή του ήλιου...
(κι είναι Αυτός το πιο Δυνατό μου Ποίημα!)
Έκλαψες!
Κι ήταν
σα να μου έλεγες
"Μάνα,
στάσου να σου ξεπλύνω
τις πληγές"
Και δάκρυσα
και σου είπα
"Σκυμμένη
με βρίσκεις αγόρι μου"
Κι έσκυψες
πάνω στο στήθος μου
κι ήπιες
κι άκουσα
που ψιθύρισες
"σ' αγαπώ"
Κι έλαμψα
για πρώτη φορά
Και πυρώθηκε
η καρδιά μου
"Είσαι ο ήλιος
γιε μου!"
σου λέω από τότε
και σε φιλώ
φυλάσσοντας
τα οράματά σου
Πύρινε
κατάχτησε τα σύμπαντα!!!
Σ' αγαπώ!!!
