Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

τένοντας σπαρμένος


































μύριες φορές σημάδεψα το θεό μου με τη λησμονιά του θρύλου μου. κάποτε τρυπωνόμουν στα στερνά αντίο της σάρκας μου μέσα σε ραφές βλεμμάτων ανυποψίαστων δειλινών και με γονάτιζα με απορίες ανάστασης. κάποτε σύχναζα σε στύσεις μυαλών βράδια στο άπειρο. μετά έτρεμα να σωθώ τον πανικό μου μέσα στην απόρθητη φωνή του όλου μου. κάποτε ναυαγούσα στην Άνοιξη του τρίτου τοκετού ενός μετώπου φωτιάς. τότε, έκραζα κουκουβάγια στο δέντρο το γέρικο των καιρών της θύελλας. δίχως φώτα συνήθιζα ν' ακολουθώ πυροφάνια, μέχρι που κουτσός ανακάλυψα την πηγή της απορίας: "Ζει ο Αλεξάνδρος -;-". από τότε, κολυμπώ μονάχα διαιωνίζοντας την απάντηση στο χάος των υδάτων. από τότε, τα ύδατα σταμάτησαν να με καλύπτουν. ξεβράζομαι ένα δάχτυλο με τένοντα σπαρμένο σε άμμο απάτητη. μόνο η αύρα γνωρίζει την κυριαρχία της δίψας μου και το μαρτύριο της οδοιπόρου αναπνοής μου. κουκίδες τα σωθικά των λεπτών μου στις επικλήσεις των μελών μου. από τότε θρυμματίζομαι ανιστόρητος σε θαλασσινές αμαρτίες.