 |
| η φωτογραφία ανήκει στην Αιμιλία Ιωαννίδου |
απλώνω τη
σελήνη μου στο στήθος σου - / όαση να ‘χουν οι πτυχές σου. / λιωμένες τέμπερες
– / αδειασμένα μάτια τα μάτια μου / στη λεύκα της αυλής σου. / στη σκιά σου, / σκιά
μου, τ’ αλάρμ αναμμένα προσμονή. / φορώ κορμιά – σάρκες βαγονιών. / ξεφλουδίζομαι
αστραπή. / για σένα στο / σπάραγμα του επόμενου / δευτερολέπτου διαρκείας. / σημαίνει
εμπύρου, / απείρου εμπύρετου δευτερολέπτου / με δίψα αλόγου, / να βρει τον
καβαλάρη του. / νηστικά απομεσήμερα / φορτώνουν με οίστρο. / φορτώνω αγρύπνια. /
λιτανείες νυχτιάτικες πάλι / σαν πριν στο τώρα του αύριο. / πίνω ιχώρ / με
ξεκάλτσωτες αλήτισσες στιγμές – / - ιέρειες
του περιπάτου μας – / μυστικού σε δυαδική οδό των εγκάτων – / εκεί που
κοχλάζουν οι φλόγες / κι αποκαλύπτουν. /
πάντα βυζαίνοντας / εγώ / θηλές λερωμένες κλάμα - / είναι που άρμεξα
λυγμούς / κι έγιν’ αρμύρα. / κι εσύ / σε βάθος πίνακα – κάποιου Μονέ. / το έχω
στενάξει το μεσημέρι ολάκερο. / το πρωί το γεύτηκα ύδωρ. / τα βράδια μου,
σφραγίζω κλειδιά / με τ’ άρωμα νιογέννητου / ερμαφρόδιτου φιλιού. / μια γκαζιά
στο λοιπόν, / σαν παιχνίδι αρχέγονης θεάς, / με θεό τρικυμία. / ένα κοντάρι
λυμένο χειρόφρενο, / και ταχύτητες όλες. /σαν έτσι που γεννήθηκα να σε
προσμένω, / ο αγέρας μου ποθεί / και σου μιλά φλύαρα ξεπορτίσματα . / γκρεμίζω
το πνιγηρό της πόλης, / κι ας με παραμονεύουν οι ασφαλίτες, / πετώ σ’ άστεγα
αρχοντικά μαζί σου. / δε μας πιάνουν μάτια μου τα φρικιά. / ερχόμαστε από
τρίαινα πατρίδα. /φέρουμε διαβατάρικα πουλιά. / ο ύπνος μας, / στον ύπνο σου, /
στο δικό μου ύπνο, σε ΄μας / – το αίμα
μας δυο δειλινά σε ένα - / ολόγιομος βωμός ∙ το κρεβάτι μας. / ένα ταξίδι αχόρταγο η κλίνη μας, / κι ο πίνακας στο βάθος. / απόψε ο Μέγας Ζων Γράφει σε ΄μας. / οι φωτισμένοι θλιβεροί σφυρίζουν μάγκικους
σκοπούς, / κι η φυσαρμόνικα σε μινόρε
αυγής, στο μπαλκόνι μου. / Μας ακούν οι Δάσκαλοι απόψε. Στο μπαλκόνι μας η Γένεση.
δικό μας
