δυο γλώσσες πνοή

η φωτογραφία ανήκει στην Αιμιλία Ιωαννίδου

Ένας εσταυρωμένος συρμός

ξενυχτάει προαστιακός,

περιφρουρώντας κέντρο οδυρμού.

Η φωτιά αναμοχλεύεται - αδικημένο
κορίτσι,

που τραγούδησε συριγμό,

να μην κλάψει και

δακρύσει τα πυρωμένα πόδια

«μάγισσας» έφηβης

στον πάσαλο του μαρτυρίου –

/ να μη λιγοψυχήσουν οι γραφές,

και καταστεί αδύνατη η
εκσπερμάτωση της ανάβασης /

Πώς θα μπορέσει ο Έρωτας αλλιώς

να μείνει χνωτισμένος -;-

Πώς θα στεριώσουν δυο γλώσσες

ένα βουνό ιερό -;-

Προσκυνητές άλλου κόσμου

χλιμιντρίζουν ζωντανοί

στους νεκρούς που αρνήθηκαν ν’
αναστηθούν

Κι εγώ μένω  θησείο –

καρφωμένη αγκαλιά,

δίχως να μαρτυράω το μυστικό ∙

ο γρίφος είναι πάντα λυμένος, μα

λύσε εσύ το γρίφο που σου δόθηκε.

Τα δειλινά γνωρίζεις

ότι νικήθηκαν από μια μοναξιά,

και μια εικονική παρέλαση ασκητών

στα βάθη των θαλασσών μας -;-

αποθήκες πολύτιμων λίθων

οι πειραματικές ασκήσεις μας

από φωτιά, δάκρυ και πάσαλο ∙

θα μάθεις κάποτε πως ξεγελούν τα
χρώματα

και πως στενάζουν οι κραυγές

μέσα σε ανυπόφορες σιωπές
υποταγμένων.

Μας ξεγελούν τα χρώματα

Μόνο οι θάλασσες σ’ ακολουθούν,

χειμώνα σε αντάρα.

αφιερωμένο