άλλη μια νύχτα.
Οι άθλιοι κρεμάστηκαν, τσιγάρα βρεγμένα ομίχλη, στα κάγκελα των δειλινών. Ξεχνάς να ζητάς. Είχες ζήσει - θυμάσαι - μια ζωή του παλιά πολύ, που ίσως / τούνελ αρχή και του όλου το τέλος.
Οι τρισάθλιοι, δαγκωμένα νέφη, που κατρακύλησαν σε κύματα ωκεάνια, και βυθίστηκαν πυρωμένη οργή σε ξώπορτα που τ' αρπάζει και βροντά - ερωτική απάτη, που ο άνεμος παίρνει τα πάντα στη σειρά κι ανάκατα. Θρήνος και κλείνει για πάντα τραντάζοντας το παραθύρι της - ρεκόρ σπασίματος σε μύρια θροϊσματα ξερόφυλλων / χείλια ραγισμένα από χειμώνα μοναδικά υπερφίαλο.
Κι έτσι που τα μιλώ - οι άθλιοι, οι τρισάθλιοι και λησμονώ. Δεν έχω βροχή να στήσω πανηγύρι στο μνήμα των συμβάντων. Χαράζω μια φλέβα και όλες και τρέχω σταγόνες το περίσσευμα πριν στερέψει το χαρτί και η μελάνη πριν μαραθεί. Χνώτο που τρίζει το νου και κυλάνε οι ρόδες ξανά των μυαλών.
Να ΄ναι οι άνθρωποι πελάγη -!- Άτια αγέρηδων και κεραυνοί -;- Το πιο φωτεινό αστέρι να ΄ναι Εσύ -!-
άλλη μια νύχτα.
Οι άγιοι πυροβολούν τα βενζινάδικα. Τσάμπα βενζίνη η αγκαλιά μετά. Αρκεί και μόνο περιστέρια χίλια - χείλια φωτιά.
άλλη μια νύχτα.
Μια φορά κι έναν καιρό οι αχρείοι υπήρχαν στη Γη. Σκελετοί στο μουσείο των εξαθλίων προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.
κι άλλη μια νύχτα και το ρολόι χτυπά μεσάνυχτα.
Οι Εραστές υψώνονται στο νι του απείρου.
Μίλησέ μου γι' αγάπη -!-
